Każdy szanujący się gracz na pewno przynajmniej raz w życiu grał w tzw. „kulki”. Sądziłem, że oprócz lepszej grafiki nic nie da się w nich zmienić. Myślałem tak do czasu, gdy zagrałem w Pengapop. W jakim stopniu owa gra różni się od zwykłej koncepcji? Prawie wszystkim. Zrezygnowano z planszy, choć główny pomysł się nie zmienił. Zamiast klikać na mapie kierujemy siedzącym w dziale pingwinem. Jego zadanie to zdobycie ważnych przedmiotów, takich jak napoje, lody czy złote monety. Na drodze stają mu jednak przeszkody w postaci różnokolorowych kul. Nie ma jednak niczego, czego nie dałoby się zniszczyć. Jak zapewne wiecie, trzy leżące obok siebie kuleczki znikają. Wystarczy to zrobić i voila – droga wolna. Nie, zaraz, chwileczkę! Coś jest nie tak! A, już wiem o co chodzi. O czas. Na całą akcję mamy go niewiele, więc należy się spieszyć... albo walić ile wlezie i czekać na cud, co w ¾ przynosi niepowodzenie. Jak to wszystko wygląda w praktyce? Wspaniale, po prostu wspaniale. Tytuł jest niezwykle grywalny i wciąga na długie godziny, mimo, iż jest tylko klonem, co na szczęście jest mało widoczne… Nie, wróć, cofnąć to! Na jakie godziny?! Niestety, ale przeciętny użytkownik, który nie ma zamiaru płacić, ma czas ograniczony do 60 minut, czyli jednej godziny. „A mogło być tak pięknie…” W kwestii grafiki gra jest przyzwoicie wykonana. Nie widać pikseli, wszystko wręcz mieni się kolorami. Podobnie jest z muzyką, która pasuje do rozgrywki – nie jest dynamiczna, ale za to dźwięczna i zapewne znana większości graczy.