Nadszedł w końcu dzień, w którym to Cacodemon musi wydać przyjęcie barbecue w swojej części piekła. Pytanie więc nie brzmi „gdzie i kiedy”, a „co i jak” będzie przyrządzone. Po długiej chwili namysłu przyszedł mu do głowy szczwany i niecny pomysł – upiecze koty! Każdy porządny obywatel piekła nienawidzi wyglądu tych włochatych żywych kulek, ale uchodzą one za istny rarytas. Tak więc, nie czekając ani chwili dłużej wyszedł na daleką powierzchnię ludzi i złapał dziesięć sztuk. Zaprosił do siebie najróżniejszych gości, przygotował płomienie i wyjął pierwszego ssaka. Czas zacząć ucztę! Tak pokrótce wygląda zarys fabuły (którą musiałem w większości wymyślić sam, gdyż autor nie pokwapił się by napisać więcej niż tytuł i instrukcję) kolejnej gry stworzonej przez Petriego Purho i wydanej na Experimental Gameplay Project – Cacodemon's Berbecue Party In Hell . Jeśli nazwa głównego bohatera coś ci przypomina, musiałeś grać w najsłynniejszy tytuł id Software – to ten sam „latający pomidor”, którego mieliśmy przyjemność rozwalać w Doomie. Tak jak już wspomniałem, organizuje przyjęcie. Tego dnia musi porzucić wojenne kolce i założyć kucharską czapkę. Jego zadaniem jest wrzucić spadające pojedynczo koty do znajdującego się po lewej kamiennego pieca. By to zrobić, musi je odbijać za pomocą swojej czerwonej bulwiastej łepetyny, co jest niełatwą, wymagającą niezłej zręczności i szczęścia sztuką. Należy jednak pamiętać, iż nikt nie jest taki głupi, by zjeść mięso z kłakami. Dlatego przed wrzuceniem czegoś nowego na ruszt, należy to oczyścić odbijaniem od ścian i obracaniem w powietrzu. Co lepsze triki są nagradzane większą ilością punktów i dużym napisem informującym. Niestety, co już wielokrotnie powtarzam i powtórzę jeszcze raz, tytuły znajdujące się na stronie Experimental Gameplay Project są grywalne przez nie więcej niż pół godziny, a to żałośnie krótki czas. Wszystko jest spowodowane brakiem urozmaiceń większych niż licznik punktów. Wiele z zawartych w owych grach pomysłów miałoby szanse wznieść się wyżej niż EGP, szkoda, że ich nie wykorzystały. Od strony graficznej Cacodemon's Berbecue Party In Hell prezentuje się dobrze – brak to wodotrysków, aczkolwiek nie można znaleźć punktów ujemnych. Za to o wiele lepiej sprawuje się strona muzyczna, a mianowicie stary, ale wiecznie jary motyw z Dooma. Jedno słowo nie wystarcza, by opisać w pełni tą grę, więc użyje trzech: nie jest źle. Jak na tytuł ze stajni EGP przystało, radość przy niej nie potrwa zbyt długo. Nie zmienia to na szczęście faktu, iż Cacodemon's Berbecue Party In Hell to udana produkcja, jak zresztą wiele innych gier Kloonigames.