Zastanawialiście się kiedyś jak wygląda ewolucja? W jaki sposób z wodnych stworzeń powstały orły czy małpy. Dzięki Darwin Hill będziemy mieli możliwość tworzyć proces opisany przez tytułowego badacza. W grze wcielimy w rolę kogoś w rodzaju Boga, który ma zamiar stworzyć istotę piękną, symetralną pod każdym względem. Krótko mówiąc: idealną. Niestety, wszystkie jego dotychczasowe eksperymenty były nieudane – jedna miała o nogę za dużo, druga zbyt wielkie oko, inna zaś tylko jedną rękę. Gdy plan wydawał się nie do osiągnięcia, nagle wpadł na genialny pomysł. Każdy z tych osobników jest obdarzony przynajmniej jedną dobrą cechą organizmu, a uwzględniając prawa Mendla, ich potomstwo będzie potrafiło skopiować geny rodzica. A więc, wystarczy tylko połączyć kilka pokoleń i voila – cel osiągnięty! A co z nie spełniającymi danych kryteriów? Ekhem, jakby to powiedzieć... Do czegoś musi służyć przycisk „kill”. Niestety, ale to wymagany zabieg, jeśli nie chcemy by pokraki się rozmnażały. Tak, owszem, to rasizm, lecz nazywając to tak musielibyśmy jednocześnie określić danym mianem całą ewolucję. No cóż, takie są prawa natury: zabij lub giń. Wadą całości jest fakt, iż nawet sadysta nie będzie długo czerpał radości z Darwin Hill, bowiem limit grywalności bez szczypty nudy wynosi około 10 minut. Mało? Zdecydowanie tak. Pozostawmy jednak rozmyślenia na bocznym torze, skupiając się w tym momencie na grafice. Ta prezentuje się tak, jak w każdym dziele pana Gablera – wszystko wygląda jak żywy obraz (nawet okienko ma takie wymiary, co doprowadza do szewskiej pasji podczas robienia screenshotów). A muzyka? Trudno ją określić, lecz sądzę, iż nie pasuje do całości. Darwin Hill to średnia gra. Z jednej strony zaskakuje dość niebagatelnym pomysłem na ukazanie ewolucji, który dobrze spełnia, z drugiej zaś staje się nudnawy po niecałym kwadransie. Mimo to warto wykorzystać swój czas na to dzieło.