Nigdy podgrzewany kotlet nie smakuje tak jak świeży. Żaden Kot czy Bachleda nie będzie skakał tak jak Adam Małysz. Nawet wino – im starsze, tym lepsze. Tak samo nigdy gra, która powiela pomysły i realizuje utarte schematy nie będzie tak dobra jak produkcja nowatorska i oryginalna. Może być piękna grafika, przestrzenny dźwięk, może być wszystko, ale nie zakręci się już łezka w oku, tak jak przy pierwowzorze. Oto przykład na dziś – ładny, dynamiczny (czyli dobrze) kosmiczny shooter (czyli temat wałkowany wzdłuż i wszerz setki razy – czyli źle) – Desperate Space.

 W dziele JaggedBlade przemierzamy kosmos uzbrojonym stateczkiem i wykonujemy kolejne misje. Tych jest kilka rodzajów zestrzelenie określonej liczby wrogów, uratowanie przyjaznych, obrona statku-matki czy pokonanie bossa nieprzyjaciół. Do pomocy najczęściej otrzymujemy jednego lub kilku pomocników. Narzędzi dewastacji nie brakuje, do dyspozycji mamy, aż 18 różnego rodzaju dział – niestety używać możemy tylko dwóch na raz. W późniejszych etapach gry istnieje możliwość kupienia nowego-lepszego pojazdu kosmicznego (w sumie są cztery, kolejno odkrywamy je przechodząc poszczególne etapy).

 Do przejścia mamy 36 poziomów (6 planet po 6 misji). Głównym zajęciem w każdej z nich jest strzelanie do wszystkiego co nadlatuje w naszą stronę, a nadlecieć może kilkanaście rodzajów wrogów lub grad meteorytów. Fakt, że celem może być też uratowanie statków, ale aby to zrobić i tak musimy wystrzelać tysiące pocisków (podlatujemy, statek się zaczepia, musimy dociągnąć go do statku matki, ładujemy we wszystko co się rusza, aby bronić siebie i przyjaciela). Ciekawostką może być to, że jest 7 ukrytych misji (tak podaje producent, bo mi nie udało się znaleźć).

 Jak pisałem na wstępie dźwiękowo i graficznie Desperate Space prezentuje się naprawdę nieźle. Dynamiczna, świetnie dopasowana do kosmicznego klimatu muzyka. Kolorowa grafika z mnóstwem wybuchów i efektów świetlnych sprawia, że do tego elementu gry nie mogę się w żaden sposób przyczepić.

 No i dochodzimy do podsumowania i oceny. W tej kwestii mam niezły dylemat – z jednej strony świetna oprawa techniczna, a z drugiej fakt, że to kolejny klon, klonu, klonu Asteroids. Trzymając się tego co napisałem na początku, wystawiam srebro. Podobno liczy się wnętrze, bo uroda przemija. Tak będzie i tu za kilka, kilkanaście lat technika pójdzie naprzód i będziemy oglądali w grach fotorealistyczną grafikę, wtedy Desperate Space pójdzie w zapomnienie, a praprapradziadek Asteroids będzie nadal pamiętany jako pierwowzór. Bo tamta gra ma duszę, a nie tylko wygląd.

 Post scriptum: w wersji darmowej możemy nacieszyć się 30 minutami gry, 5 etapami, 3 rodzajami broni oraz jednym statkiem kosmicznym.