Na tę oryginalną, przynajmniej z wyglądu, strategię miałem chrapkę od jakiegoś czasu, jednak zawsze znalazło się coś, co skutecznie mnie odciągało. Decyzję powziąłem z chwilą, gdy na IGF pojawiła się informacja o nominacji Dysona do nagrody głównej - Seumasa McNally'ego. Tej samej, która przysługuje najlepszej grze niezależnej wydanej w ciągu roku. Tego nie mogłem przegapić i postanowiłem bliżej przyjrzeć się grze, w której głównym zadaniem jest sadzenie drzew i, co ciekawsze, pokonywanie przez to przeciwników.

Zasady gry do skomplikowanych nie należą i zaczynam twierdzić, że powrót do lat dziewięćdziesiątych, gdy skomplikowania rozgrywki nie można bylo osiągnać z powodu ograniczeń technicznych, staje się faktem. Dowodem na to może być niejasne dla mnie uwielbienie tytułem Odd Labs - Tribal Trouble, gdzie choć oko cieszone było sympatycznymi barwami i dopracowanymi ksztłtami, próżno było szukać głębi. Dyson przez swą mechanikę bardziej przywodzi mi na myśl Mayhem Intergalactic, gdzie wystarczało produkować okręty i wysyłać je na front. O czym jest tytuł wyprodukowany przez Alexa Maya i Rudolfa Kremersa? Już wyjaśniam.

Wszechświat pozbawiony rozwiniętych form życia wcale nie musi być pozbawiony walki o dominację i przetrwanie. Nawet drobne organizmy mają sposób by zawładnąć kawałkiem kosmosu, bo instynkt nakazuje im kontynuację gatunku za wszelką cenę. Jedyne co potrafią to rozmnażać się i walczyć. Co istotne, te nieskomplikowane byty więcej wspólnego mają z roślinami niż zwierzętami. Zasiedlając planetę wpuszczają w nią korzenie, z których wyrastają drzewa. Jedne z nich wytwarzają nasiona przedłużając gatunek, drugie produkuję pociski obronne zadające poważne straty wśród najeźdźców. Ograniczona liczba zasadzonych drzew jest czynnikiem wyzwalającym strategię. Przynajmniej z założenia, bo stosując jedynie szybką ekspansję przebyłem wszystkie pięć (tak, tylko pięć) etapów w niecałe dwie godziny. Innymi słowy - atakujesz, zdobywasz, sadzisz, "rodzisz" armię, powtarzasz czynności.

Co takiego ma Dyson, że zostało zauważone przez jury Festiwalu Gier Niezależnych? Do teraz się zastawiam. Grafika prezentuje się na zrzutach ekranu nad recenzją - więcej fajerwerków nie ujrzycie. Lecz wiadomo, że to nie ona decyduje o czasie spędzonym przy monitorze. Także muzyka, choć "klimatyczna" (bo wolna i mroczna) nie przesądza o sukcesie. Cóż, prostota, przynajmniej w moim przypadku, nie odniosła pewnie takiego skutku jak w przypadku jurorów. Każda "plansza" kończyła się zmasowanym atakiem nasionek na pobliskie planetki i szybkiej eksterminacji. Jeśli tak ma wyglądać gra nominowana do najlepszej w roku to chyba poczekam na kolejny styczeń. Niemniej jednak, pograć można. Szkoda, że tak krótko.