aPodejrzewam, że wielu z nas- graczy, marzyło kiedyś o byciu „ogierem programowania”. Jako taki specjalista chcieliśmy sami tworzyć skomplikowane gry w mgnieniu oka, bądź w niezauważalny sposób włamywać się na najlepiej chronione serwery, osiągając w ten sposób swobodę poruszania się po całym Internecie. Myślę też, że wielu z tych marzeń już dawno zrezygnowało, gdy zorientowało się, co naprawdę wiąże się z tą profesją. Na szczęście mamy przecież gry, które pozwalają nam poczuć się, choć na chwilę, jak ktoś inny i odczuć emocje z tym związane. Takim dziełem jest właśnie Hacker 3 o wdzięcznym podtytule „Cyber Warfare”.

 Wcielamy się w rolę niemożliwego do zatrzymania geniusza software’u, którego zatrudnia korporacja „[x]-K-Corp” do wykonywania skomplikowanych misji i cyber-sabotaży.
Na pierwszy rzut oka produkcja ta wygląda dość skomplikowane, ale też bardzo klimatycznie, niczym informatyczne centrum działania mistrzowskiego hakera. Na oswojenie się z interfejsem i sposobem działania potrzeba dłuższej chwili, gdyż gra nie zawiera wewnętrznego samouczka, a jedynie opisowy, angielski plik-instrukcję, która jednak jest dość dobrze i zwięźle opisana.
Gdy znamy już zasady i podstawy działania, przystępujemy do wykonywania naszego subtelnego fachu. Podczas 12 misji infiltrujemy serwery, nielegalnie kopiujemy dane, łamiemy hasła, kasujemy pliki, lub też niszczymy całe bazy danych za pomocą wirusów, aby na końcu wyszukać i skasować plik, w którym zarejestrowana została nasza obecność, a następnie „uciec z miejsca zbrodni”, wylogowując się. Wszystko to w ograniczonym czasie, podczas którego jesteśmy namierzani przez tracker, o czym informuje nas coraz intensywniejsze, charakterystyczne „pip”. Szkoda tylko, że poziom trudności misji nie rośnie za wiele w toku naszej rozgrywki, a poza tym opierają się one na tych samych mechanizmach. Owszem, mechanizmy te są ciekawie skonstruowane i pozwalają się poczuć jak prawdziwy arcymistrz hackerstwa, jednak po pewnym czasie gra zaczyna się robić przewidywalna, a wykonywane czynności- wtórne.
Muzyki brak, a dźwięków jest niewiele, ale dobrze spełniają swoją funkcję, zapewniając odpowiednie elektroniczne i informatyczne odgłosy, jakie mogłyby towarzyszyć codziennemu życiu hakera, takie jak stukanie w klawiaturę, czy dźwięk łączenia z serwerem.

 Po ukończeniu wszystkich misji pozostaje już tylko odkryć sekrety, rozpisane we wcześniej wspomnianym pliku-instrukcji, a także włamać się na sekretny serwer, aby otrzymać gratulacje od samego twórcy tego dzieła. Po zaliczeniu tych wszystkich punktów, raczej nie będziecie już wracać do Hacker’a 3, zapewnia on jednorazową rozrywkę, która jest jednak dość niezłej jakości. Przede wszystkim, produkcja ta pozwala na chwilę poczuć się jak prawdziwy władca cyber- przestrzeni, bez ryzyka rzeczywistego łamania prawa. Polecam.