Pac-Man to jedna z najbardziej znanych gier wszechczasów i postać rozpoznawalna przez przynajmniej ¼ ludzi na świecie. Do tej pory powstało już wiele seriali, komiksów i gadżetów związanych z tym żółtym bohaterem. W tym momencie interesują mnie tylko klony, jakich dorobił się ten tytuł. Powstało ich tak wiele, iż ich liczba przebija nawet schody tybetańskich świątyń. Jednym z przykładów jest zrecenzowana przeze mnie dzisiaj Pac-Manic Worlds. Sądzę, że wyjaśnianie zasad jest bezcelowe, przecie każdy gracz powinien wiedzieć o co chodzi. Z tego powodu zacznę od różnic pomiędzy tytułem a pierwowzorem. Najistotniejszą są tytułowe światy. Są trzy – klasyczny, zielony i senny. Nie dajcie się jednak zwieść, gdyż jedyną odmiennością w stosunku do siebie jest wygląd... no, może nie do końca. Wraz z kolejnymi mapami zwiększa się poziom trudności. Szczerze mówiąc, nigdy nie byłem dobry w tej grze, a ostatnie etapy Pac-Manic Worlds tylko to pogłębiły. Kolejną dość istotną zmianą jest przeniesienie akcji do trzeciego wymiaru, o tym jednak później. Prócz tych kilku, istotnych lub mniej istotnych, różnic, reszta pozostaje niezmieniona – nadal istnieją większe krążki, dzięki któremu możemy jeść duchy (swoją drogą, ciekawe jak smakują), owoce dające więcej punktów i teleporter... co, tego nie było? A więc mamy kolejną nowość. Jak już się zapewne domyśliliście, dzięki niemu możemy przenieść się z jednego miejsca do drugiego. Czy jest to przydatne? Zdecydowanie tak, zwłaszcza, gdy goni nas horda upiorów. Strona graficzna nie jest atutem tej gry. Owszem, jest ww. trzeci wymiar, lecz na dzisiejsze standardy nie wygląda za dobrze – widoczne są piksele, a animacje nie zadowalają. Podobnie jest z muzyką – nie dość, że jest tylko jedna melodia, to nie brzmi ona zbyt ciekawie. Pac-Manic Worlds to średni klon kultowego Pac-Mana. Tytułowe światy nie zachęcają do gry, podobnie jak średnia oprawa audiowizualna. Mimo wszystko ma ten pierwiastek oryginału, który potrafi przyciągnąć na przynajmniej godzinę do komputera.