Teenage Mutant Ninja Puppets to teoretycznie prosta, ale dość ciekawa gra z gatunku bijatyk. Znacznie różni się jednak od tradycyjnych gier tego typu. Nie ma tutaj bowiem zadawania ciosów za pomocą konkretnych klawiszy - to sposób, w jaki strzałkami ułożymy nasze ciało decyduje o tym, która nasza kończyna i w które miejsce trafi przeciwnika. Jeśli zatem uderzymy głową w jego stopę, marny nasz los. Do tego karkołomnego pomysłu naprawdę idzie się przyzwyczaić, a specyfika rozgrywki szybko staje się przyjemna, tym bardziej, że pozwala to naszemu bohaterowi poruszać się w dowolnym kierunku po całej planszy, a nawet kręcić się w kółko.

 Do wyboru mamy dwa tryby rozgrywki - story mode, w którym staczamy kolejne, zaaranżowane walki, aby ocalić naszą ukochaną, oraz tryb wolny, w którym sami wybieramy wszystkie opcje dotyczące przebiegu walki oraz naszych przeciwników. Od razu mówię, że tryb story mode rozczarowuje. Owszem, kolejne plansze są trudniejsze, jest więcej przeciwników, są mocniejsi, a my mamy mniej energii, ale... Dochodzimy do dziewiątej planszy i okazuje się, że startujemy bez energii, co kończy rozgrywkę jeszcze zanim wykonamy jakikolwiek ruch. W dodatku nie sposób z tej sytuacji wyjść w inny sposób, jak poprzec ctrl+alt+delete.

 Polecam zatem przede wszystkim grę w trybie wolnym. A ten urzeka już samą ilością opcji, które naprawdę mają istotny wpływ na przebieg rozgrywki. Nie chodzi tutaj tylko o fakt wyboru broni (tę możemy zmieniać z klawiatury w trakcie gry, wciskając na przykład W dla bata (po angielsku whip), czy o ilość przeciwników i ich siłę. Można też włączyć tryb "wszyscy na wszystkich" oraz zmienić wielkość tytułowych kukiełek - im mniejsze, tym więcej ich się zmieści na ekranie, tym szybsza jest rozgrywka i tym większe pole do popisu dla ciekawych akrobacji rodem z "Przyczajonego tygrysa, ukrytego smoka". Z ilością kukiełek nie warto jednak przesadzać - przy pięćdziesięciu przeciwnikach na ekranie ledwo będziemy w stanie się poruszyć.

 Gra bazuje na ciekawym pomyśle i warto spróbować się z nią zmierzyć, choćby po to, aby zobaczyć, w jakim kierunku mogą w przyszłości podążyć klasyczne komputerowe bijatyki.