Niedawno zwróciła moją uwagę mnogość negatywnych komentarzy, towarzyszących zrecenzowanej na naszym portalu grze „Wrestling Mpire”. Ujrzawszy, bardzo odległą od dnia dzisiejszego, datę wydania, postanowiłem zbadać tą sytuację dokładniej. Dzięki temu właśnie trafiłem na stronę Mata Dickiego i odkryłem jego dzieła. Znacząca większość z nich jest dziś na dodatek całkowicie darmowa. Zaś stareńki, zmieszany z błotem i zabugowany „Wrestling Mpire”, okazał się mieć młodszego o 4 lata brata, który jest o niebo lepszym wrestlerem od niego…

 ”Wrestling MPire 2008: Career Edition” jest wielkim krokiem naprzód w porównaniu do swojego poprzednika. Jego twórca najwyraźniej wziął sobie do serca ewentualną krytykę i wzmocnił wszystkie słabe strony IMperium Wrestlingu, dzięki czemu te potrafi teraz naprawdę skopać mózg żądnego wrażeń gracza.

Dla tych, którzy nie mieli do czynienia z tym tytułem, krótkie wyjaśnienie. Wrestling MPire jest symulacją środowiska sportu, zwanego wrestlingiem, dość popularnego na świecie, w Stanach Zjednoczonych zaś będącego prawdziwym obiektem uwielbienia tłumów. Wcielamy się w rolę stworzonego przez siebie wrestlera (zapaśnika), po czym tłuczemy do nieprzytomności innych zawodników w walkach, używając do tego celu własnych pięści, bogatego arsenału chwytów i rzutów, a nawet walających się wokół ringu przedmiotów, takich, jak na przykład składane krzesło, lub nożyczki(!).

Wszystko to już jednak było, a jednak dobrze się we Wresling MPire 2004 nie skończyło. Co więc nowego?
Przede wszystkim nieco odświeżony silnik graficzny, który znacznie poprawia wygląd zawodników, dzięki czemu przestają oni wyglądać jak kolejne klony ludzi, składających się z geometrycznych brył. Teraz, tworząc własnego wojownika mamy wiele różnych opcji pozwalających nam dostosować jego wygląd, ubranie, oraz używany zestaw ciosów do własnych upodobań.
Nie mogę też nie wspomnieć, że arsenał ruchów naszego zapaśnika poszerzył się o wiele chwytów, które potrafią być naprawdę efektowne, a przy tym ich wykonywanie, już po krótkim przygotowaniu, nie sprawia żadnego problemu. Jeśli jednak nie chcesz samotnie odkrywać sterowania, zapraszam do przeczytania odpowiedniego pliku tekstowego w katalogu zainstalowanej gry.

Potężnie rozbudowany został również tryb kariery, któremu towarzyszy losowy system wydarzeń, co pozwala jej rozwijać się inaczej za każdym nowym podejściem do gry. Wrestler, któremu skopaliśmy tyłek na ringu, może nas znienawidzić i np. napaść w korytarzu po meczu, celem oklepania facjaty, lub też wyzwać na hardkorowy pojedynek w klatce. Podane tu przykłady walk to zaledwie mały procent wszystkich możliwych trybów i zasad walki. Ilość dostępnych modyfikacji, które możemy zastosować do czekających nas pojedynków, jest olbrzymia, dzięki czemu każdy może znaleźć coś dla siebie, zaś same walki potrafią dostarczyć wiele rozrywki.

 Nie zamierzam jednak udawać, że dzieło to jest pozbawione wad. Strasznie działał mi na nerwy system treningu, który w trybie ręcznym wymaga naprzemiennego naciskania dwóch klawiszy, rodem ze starych gier sportowych, a którego tryb automatyczny nie daje oczekiwanych wyników. Wreszcie sam system rozwoju statystyk bohatera jest dziwny, gdyż pewne statystyki potrafią bez powodu wzrosnąć, podczas gdy wartość innych, równie tajemniczo umie spaść. Brak wewnątrzgrowych wyjaśnień dotyczących tego systemu jest wg mnie jedną z największych bolączek, gdyż zabiera graczowi uczucie kontroli nad jego własną postacią.

Szkoda również, że w trybie kariery nie zostały postawione przed grającym żadne cele, choćby ostateczne (kończące rozgrywkę), do których mógłby dążyć. Brak owych zadań jest odczuwalny, gdy już odkryjemy większość, lub wszystkie sekrety tej produkcji. Wtedy to do naszej rozgrywki wkrada się nuda i powtarzalność, a wskazanie nam jakiegoś celu mogłoby skutecznie przedłużyć żywotność tego tytułu.

Najmniejszym, ale irytującym problemem jest też zapętlona muzyczka, która towarzyszy nam podczas wszystkich ekranów menu. Na początku wpada w ucho i buduje klimat, ale szybko zaczyna się mieć jej dość, a przy dostępności innych muzycznych kawałków, które wybieramy na tło naszego wejścia na ring, brak możliwości zmiany muzyki w menu wydaje się dziwny.

 Jak więc brzmi ostateczny werdykt sędziego? Nokaut, proszę państwa. Wrestling MPire 2008 bez większego wysiłku kopie tyłek swojemu bratu z 2004 roku i czyni to w świetnym stylu.
Gdybym miał opisać tą produkcję krótko, powiedziałbym: Wiele różnych możliwości i tona grywalności.
Jeśli więc interesuje Cię tematyka tego dzieła, nie wahaj się. Powodzenia na ringu!