Kto z was pamięta Elastomanię? Zgaduję, że większość. To teraz wyobraźcie sobie grę z podobną fizyką jazdy, tylko sprężyściej, i nastawioną raczej na ściganie się, do tego w przeuroczej, cukierkowej oprawie. To właśnie jest Wroom.

Tym, których ominęła przygoda z Elastomanią (swoją drogą radzę czym prędzej nadrobić to karygodne niedopatrzenie), pokrótce objaśnię założenia recenzowanej tu gry o onomatopeicznym tytule. Otóż sterujemy samochodzikiem w dwuwymiarowym, widzianym z boku świecie poprzez kontrolowanie przyspieszenia w lewo bądź prawo oraz obrotu zgodnie lub przeciwnie do ruchu wskazówek zegara, cały czas mając na uwadze fizyczne konsekwencje naszych kombinacji, zwłaszcza że pojazd jest bardzo sprężysty i źle wyprowadzony manewr może skutkować odbiciem się w zupełnie niepożądanym kierunku. Wszystko to aby dostać się do celu w jak najkrótszym czasie. W ramach dodatkowej, całkowicie opcjonalnej atrakcji na trasach porozmieszczane są gwiazdki do zbierania, z czego niektóre stanowią niezłe wyzwanie.

Ścigamy się na trzynastu trasach, podzielonych na trzy kategorie według poziomu trudności, przy czym te łatwe są prawdziwie banalne, podczas gdy trudne wymagają solidnego opanowania sterowania. Tak czy inaczej jednak tras jest stanowczo za mało, tym bardziej, że są one dość krótkie. Ukończenie trzynastu torów to zajęcie na pół godziny, a samotne śrubowanie wyników nie daje zbyt wiele satysfakcji. Sytuację ratuje tryb gry dla kilku graczy przy jednym komputerze, który powiela radość czerpaną z gry, jednak mimo to nie wyobrażam sobie zbyt długiej zabawy z Wroom. Szkoda, bo jest to właściwie jedyny problem, który w zupełności rozwiązałaby możliwość tworzenia własnych tras.

Wyżej wspomniany brak boli tym bardziej, że gra ogólnie prezentuje się wyśmienicie – cieszyłem się jak dziecko od chwili, gdy tylko ujrzałem stronę gry, zanim nawet obejrzałem promujący ją filmik. Żadne słowa nie opiszą dzikiego entuzjazmu, z jakim ściągnąłem, zainstalowałem i praktycznie naraz pochłonąłem Wroom. Nadal za każdym razem, gdy uruchamiam grę, poświęcam parę minut na zabawę samym menu głównym – oprócz standardowej funkcjonalności stanowi ono bowiem demonstrację silnika fizycznego. Z lewej strony ekranu wyjeżdżają samochodziki, które możemy podbijać do góry poprzez zaznaczanie najpierw niższych, potem wyższych opcji w menu.

Nie potrafię przestać się zachwycać cukierkową grafiką i radośnie brzmiącą w tle melodyjką, które doskonale pasują do sposobu, w jaki samochodzik się odbija od wszystkiego niczym żelka.

Gra jest pozbawiona jakichkolwiek zgrzytów technicznych, a wszystko to, co robi, robi wyśmienicie. Problem tkwi w tym, że „wszystko to” to jednak trochę zbyt mało. Naprawdę bardzo mi przykro, że nie mogę ocenić Wroom wyżej, ponieważ dawno żadna gra nie wywołała u mnie takiego przypływu czystej, szczerej radości, ale tytuł przez swoją drobność sprawia wrażenie raczej demonstracji czy zapowiedzi czegoś większego niż samodzielnego tytułu. Niemniej grę polecam zarówno fanom Elastomanii, jak i wielbicielom zręcznościowej rozrywki dla kilku graczy przy jednym ekranie.