Niespełna rok temu, przy okazji recenzowania gry Wubly 2 (Wubly do kwadratu), Eugen trafnie zwrócił uwagę na fakt, że starsze gry autorstwa Jessie'go Venbruxa, pomimo upływu lat i rozwoju technologicznego, cechują się na tyle przyzwoitą jakością, że warto po nie sięgnąć nie patrząc na ich wiek. Jednak z jakiegoś powodu Eugen nie zdecydował się na przetestowanie pierwszej części Wubly, a szkoda, bo w moim odczuciu jest to tytuł godny zrecenzowania, chociaż z powodu wysokiego poziomu trudności nie przypadnie on do gustu każdemu. A dlaczego - o tym napiszę już za chwilę.

 Nie wiedzieć czemu, fabuła gry, a właściwie ogólny szablon historii, znacząco przypomina przygodę opowiedzianą w innej grze pochodzącej od Venbrux'a - Ollie Ostrich. Znów znajdujemy się gdzieś w przestrzeni kosmicznej, na niezbadanej planecie, na której żyją stworki, którym ktoś ukradł klucze. Wcielamy się w jednego z owych potworków, imieniem Wubly i oczywiście musimy odzyskać klucze, inaczej planetę czeka zagłada. Skoro już pobrałem grę, chcąc nie chcąc nie mogę pozostawić sympatycznych stworków bez pomocy, bo przecież zginą, jeśli im nie pomogę. Zabawę zaczynamy od krótkiego i przyjemnego samouczka, z którego rzecz jasna dowiadujemy się, o co chodzi w zabawie.  

 Wubly można określić jako zręcznościówkę o skrajnie wysokim poziomie trudności, czyli jest to tzw. „klasyczny łamacz palców”, wymagający nie umiejętności i doświadczenia, jak to jest z większością gier, ale przede wszystkim refleksu i spostrzegawczości. Do przejścia mamy kilkaset różnorodnych plansz w ośmiu trybach zabawy. Przede wszystkim interesuje nas tryb przygody, w którym, jak wspomniałem wcześniej, musimy ocalić planetę i odzyskać klucze. Schemat działania na każdym z poziomów we wszystkich trybach jest podobny. Nasz bohater porusza się w „platformówkowy” sposób od lewej do prawej. Na planszy znajdują się przeszkody, które musimy ominąć, wciskając we właściwym momencie odpowiedni klawisz. Jeśli wciśniemy zły klawisz, albo dobry klawisz, ale w złym momencie, nasz bohater wpadnie w pułapkę i dany poziom musimy zaczynać od początku. Na późniejszych etapach gry tempo poruszania się Wubly'ego jest na tyle duże, że właściwie mamy tylko ułamek sekundy na wykonanie właściwego ruchu. Niejednokrotnie musimy zaczynać niektóre poziomy od początku, zanim dobrze zapoznamy się z daną planszą i wyrobimy sobie nawyk automatycznego wciskania klawiszy.

 Minęło sporo lat od daty premiery gry, dlatego nie należy się dziwić, że graficznie i muzycznie Wubly prezentuje się na średnim poziomie, ale mimo wszystko rozgrywka jest przyjemna, a żywotność i parcie na pełne ukończenie gry całkiem spore. Do minusów recenzowanego tytułu możemy zaliczyć to, że po każdym ukończonym poziomie gra przenosi nas do głównego menu, z którego musimy ręcznie przechodzić do odpowiedniego trybu i wybierać kolejną planszę. Jest to bardzo uciążliwe. Innych większych minusów na szczęście nie zaobserwowałem.

 Podsumowując, gra przeznaczona jest dla osób cierpliwych i szukających zabawy o nieskomplikowanych zasadach. Wizualnie nie prezentuje się najlepiej, ale nadal poprawnie i wcale nie musi wyglądać lepiej. Tytuł nadrabia sporą żywotnością za sprawą kilku zróżnicowanych trybów rozgrywki, dlatego jeśli lubisz gry wymagające zręczności, jak np. Ninjah, z pewnością polubisz także Wubly i spędzisz przy tym tytule przynajmniej kilkadziesiąt minut.