Wierzcie mi, że widziałem sporo gier, które z racji rozwijania umiejętności kierowanej postaci, nazywa się eRPeGami. Większość z nich umieszcza gracza w świecie, gdzie należy wykonać wiele misji oraz pokonać watahy przeciwników. Nawet mając różną grafikę, otoczenie i klimat, gry te zdają się być do siebie podobne przez przynależność do tego samego gatunku. Dopiero po ujrzeniu Ardentryst zrozumiałem, czemu tak bardzo różni się od innych - została umieszczona tylko w dwóch wymiarach.

Choć bardziej podobna do platformówki, produkcja Jordana Trudgetta posiada mnóstwo przymiotów pozwalających zakwalifikować ją do role playing. Zaczyna się od wyboru postaci - wolimy walczącą w zwarciu czy posługującą się magią? Aby bardziej określić sposób gry wskazujemy główną broń i przypisujemy nadmiarowe punkty do czterech atrybutów. Początek może trochę ubogi, lecz pamiętajmy, że to amatorska produkcja - mamy oczekiwać grywalności a nie kilku ekranów statystyk.

Cała zabawa polega na przechodzeniu etapów eksterminując, zwykle o wiele słabszych, wrogów, zdobywaniu przedmiotów i złota. Przypomina to bardziej zwykłą grę platformową i nawet zwiększane poziomy doświadczenia niewiele to odczucie zmieniają. Interesujący jest fakt uczenia się nowych umiejętności (czary bądź ciosy), które wykorzystuje się przez skróty klawiszowe i ułatwia tym samym życie postaci, chociaż nawet jej śmierć powoduje jedynie kolejne zmartwychwstanie (bez żadnych kar). Innym wskazaniem na RPG jest  kilkanaście "misji" do wykonania, polegających w większości na zabiciu określonej liczby stworów. Jest to jeden z powodów, dla którego ten sam etap można powtarzać wiele razy. Drugim jest uzyskanie jednego z trzech kamieni, będących nagrodami za uzyskany czas ukończenia. To z kolei wpływa na sumę punktów zdobytych przez postać i wysłanych na stronę internetową, gdzie można porównać swoje osiągi z innymi.

Gra zawiera tylko trzy światy, z czego jeden dostępny jest dla pierwszej postaci, drugi dla drugiej, a trzeci jest wspólny. Chociaż samo pałowanie stworków może być przyjemne, na pewno staje się nużące po godzinie czy dwóch. Pewnym urozmaiceniem są tu przedmioty, w które warto się wyekwipować - spodnie, kapelusze, buty i tym podobne. Znaleźć je można podczas wędrówki lub kupić w jednym z kilku sklepów dostępnych po drodze. "Po drodze", ponieważ mimo częstej konieczności powtórek, gra posiada fabułę, której rozwiązanie znajduje się na końcu drugiego świata.

Zdaje się, że autor wciąż rozwija swój tytuł i niedługo "dorobi" kolejne plansze, jednak już teraz   należy traktować jako pełnowartościowy produkt. Mimo że z każdej strony bije po oczach mało profesjonalna grafika (przedmioty) to pozostałe części są całkiem przyjemne w odbiorze - szczególnie oprawa dźwiękowa - zbiór skocznych, wpadających w ucho melodyjek. Nie zmienia to faktu, że szukając prawdziwego RPG, grę Trudgetta należy obejść drugą stroną ulicy. Więcej tu zręczności niż skupienia się na rozwijaniu postaci i odgrywaniu roli. Dlatego chociaż kwalifikuję ją zgodnie z wolą autora, polecam bardziej fanom gier platformowych.