Castlevania została wydana w 1987 roku na konsole NES. U nas niestety rzadko można było ją spotkać, gdyż ruskie Pegazusy nie obsługiwały możliwości save'ów (ileż to wspaniałych gier przez to odpadło...) Dziś można nadrobić tą zaległość, a to za sprawą reamake'u przygotowanego przez wiernego fana tejże serii.

 Transylwiania. Rok 1691. Mieszkańcy tej krainy żyją w błogim spokoju, a historia z Draculą traktowana jest jako bajka dla niegrzecznych dzieci. Jednak zły wampir co sto lat wraca do swego zamku - tytułowej Castlevanii aby zemści się na wszystkich żywych istotach. Ten czas właśnie nadchodzi...

 Do walki z ohydnym Księciem Ciemności staje młody chłopak o imieniu Simon władającym legendarnym artefaktem - biczem o nazwie Pogromca Wampirów. Gra podzielona jest na 7 piekielnie trudnych etapów. Na końcu każdego z nich spotykamy bossa. Ci są niezwykle pomysłowi i zaskakujący. Poza tym na naszej drodze staną nam wszelakiej maści nieumarlaki (zombie, szkielety, itp.). Swą broń możemy ulepszać poprzez zbieranie up'grade'ów. Wówczas to przykładowo nasz bicz zostanie wzmocniony łańcuchem. Inne rodzaje uzbrojenia to raczej bonus. Można nimi rzucać w przeciwników. Posłużą nam do tego sztylety albo topory. Nie zmieniło się debilne wchodzenie po schodach. Jest chyba jeszcze bardziej denerwujące jak w pierwowzorze. Postać porusza się wtedy bardzo wolno i jest bezbronna.

 Grafika przeszła oczywiście lifting, ale nie można powiedzieć, że jest ładna. Razi jej niska rozdzielczość i piskelowatość. Chwali się natomiast efekty takie jak błyski czy wszelkiego rodzaju wyładowania. Szczególnie fajnie wygląda to przy bossach. Muzyka również nadaje klimat. Jest ciężka i upiorna. A lecąca w drugim poziomie słynna już z Vampire Killer nadal zwala z nóg.

 Castlevania: The Bloodletting to kawał solidnej roboty. W pierwowzór ciężko byłoby dzisiaj zagrać, a tak mamy bardzo udany remake, w którego z chęcią zagrają nie tylko fani serii o Draculi.