Co wyjdzie z połączenia komarzycy i kornika? Komornik. Co wyjdzie z połączenia blondynki z cegłą? Pustak. Co wyjdzie z połączenia Kosowskiego i Rasiaka? Kosodrzewina. A co wyjdzie z połączenia „Matrixa” z Tetrisem? Enter the Tetrix, czyli klasyka w bardzo nowatorskim wydaniu.

 Nie ma chyba osoby, która nie słyszałaby o Tetrisie. Gra stara jak świat, o zasadach prostych jak kij do bilardu i wciągająca jak program detektywistyczny Krzysztofa R. Spadające kolorowe klocki, którymi należy zapełniać planszę, układać kolejne wiersze, zdobywać punkty i… w sumie to wszystko. Gra jest zróżnicowana jak krajobraz Sahary. Okazuje się jednak, że można unowocześnić stary hit, na tyle, że nie tylko nie straci ze swojej grywalności, ale nawet będzie jeszcze ciekawszy i lepszy.

 W Enter the Tetrix przede wszystkim została zmodyfikowana grafika. Nawiązuje ona oczywiście do filmu braci Wachowskich, a konkretnie do doskonale znanych wszystkim czarnych ekranów ze spadającymi zielonymi literami. W omawianym Tetrisie spadające klocki mają właśnie taki zielony kolor, a przesuwając się po ekranie zostawiają zielone smugi z matrixowymi znaczkami. To pierwsza rzecz, która rzuca się w oczy, jednak nie jest ona jedyna. Zmianie uległa również zasada układania klocków. Nie trzeba układać całej linii, lecz należy złożyć wyznaczoną liczbę elementów. Czasami jest ona na tyle duża, że trzeba się nieźle nagimnastykować, aby sklecić razem określoną liczbę. Kolejną zasadniczą różnicą jest fakt, że jednocześnie spada wiele elementów, podczas gdy w klasycznym Tetrisie był tylko jeden. Myszką bądź kursorami wyznaczamy klocek, którym chcemy kierować, klawiszami S, D obracamy go, a Z, X, C, F przemieszczamy go po ekranie.

 Pod względem grafiki Enter the Tetrix bije na głowę oryginalnego Tetrisa i wygląda naprawdę niesamowicie. Dźwięku nie ma, chociaż pewnie to i lepiej. Zamiast słuchać jakichś piknięć i bzyknięć możemy włączyć sobie ulubioną muzykę.

 Mimo, że na widok Tetrisa nie stają mi łzy w oczach i serce mocniej nie bije, to omawiana wersja na długo przykuła mnie do monitora. Gra jest godna uwagi i polecenia, dlatego uważam, że każdy kto przebrnął przez recenzję powinien ją ściągnąć. Dla fanów klocków pozycja jest obowiązkowa… jak swojego czasu „Ferdydurke”.