jRPG, gatunek dość hermetyczny, czasami niezrozumiały dla ludzi spoza Kraju Kwitnącej Wiśni. Dopiero premiera na zachodzie takich perełek, jak Chrono Trigger, czy Seria Final Fantasy, pozwoliły na lepsze poznanie i zakorzenienie gatunku także w naszych progach.

 Exit Fate, bo taki tytuł nosi recenzowana produkcja, jest dziełem jednego człowieka, odpowiedzialnego także za całkiem niezłe "Last Scenario". Człowiek ten włożył w grę wiele pracy, ale całość nie trzyma się razem zbyt dobrze. Zacznijmy od fabuły. Bardzo standardowa. Mamy dwa królestwa walczące ciągle między sobą o panowanie nad pewną wyspą. Ludzie mają dosyć tego nierozstrzygniętego konfliktu i jedno z państw w końcu planuje atak na masową skalę, by nie tylko przejąć wyspę, ale i zniszczyć wrogie królestwo. Skąd my to znamy...

 Głównym bohaterem gry jest Daniel, jeden z żołnierzy armii imperium Kirgardu. Człowiek niechętnie nastawiony do walki z przeciwnikiem, pacyfista, który chciałby rozstrzygnąć konflikt drogą dyplomatyczną. Na tym też opiera się dość spory wątek wewnętrznego konfliktu bohatera, który jest w zasadzie najciekawszą częścią fabuły gry. 

 W czasie rozgrywki napotkamy ogromną ilość postaci, które mogą przyłączyć się do drużyny. Nie liczyłem niestety dokładnie ilu, ale liczba w dziesiątkach będzie odpowiednia. Daje to pewne zróznicowanie w monotonii rozgrywki, mile widziane zróżnicowanie. Jednakże, sama rozgrywka nie porywa. Jest to całkowicie sztampowy jRPG z podprowadzonymi pomysłami z większych produkcji, takich jak Suikoden II, czy Chrono Trigger/Cross. System walki opiera się na turach, na dole ekranu mamy portrety postaci, przedstawiające kolejność ataków. Gdy przyjdzie nasza kolej, wybieramy czy mamy zaatakować, użyć czaru, czy zdolności specjalnych. System magii jest dość specyficzny, acz nie oryginalny. Fabuła rozkręca się dopiero po pewnym czasie, co skutecznie utrudnia przetrwanie pierwszych godzin przy grze. Naprawdę, anielskiej cierpliwości według mnie trzeba by przetrwać do co ciekawszych etapów.

 Warstwa techniczna... tu jest najgorzej. Niestety, RPG Maker nie dał twórcy zbyt wielkich możliwości, jedynym ładnym elementem są portrety postaci, niestety ich wyraz twarzy nie odpowiada tonowi wypowiedzi, co dość mocno rujnuje wrażenie realności przedstawionego świata. Jeśli chodzi o warstwę Audio, jest poprawnie, choć większość muzyki jest podprowadzona z gier Final Fantasy, czy Suikoden.

 Podsumowując, gra nie jest warta zachodu, ani włożonej w nią pracy autora. Bo choć obszerna, rozbudowana, to nie wciąga nas w żaden sposób. Osobiście ukończyłem ją tylko dlatego, że musiałem ją zrecenzować, a i parę razy chciałem ją wyrzucić z dysku i zrezygnować z tego obowiązku. Nie jest to kompletny gniot, ale nie jest to też porywający twór.