Każdy może być bohaterem platformówki. Ludziki, stworki, nawet kwadraciki, a po zobaczeniu Gisha, wiedziałem, że mogę się spodziewać wszystkiego. Dlatego żelatynowy Joe nie był dla mnie zaskoczeniem, a nawet zachęcił do pokierowania jego losem i wypełnienia misji - uratowania świata przed desaturacją (wyblaknięciem).  Joe - sporych rozmiarów kulka - potrafi wchłaniać kolory i wykorzystywać je w sposób umożliwiający przejście każdej kolejnej krainy. Zielony pozwala skakać, czerwony to amunicja, niebieski wystrzela Joe jak z armaty. Co ciekawe, zależnie od ilości "połkniętego" koloru, nasz bohater zmienia barwę, ale ma to znaczenie jedynie estetyczne.  Plansze są coraz większe i bardziej skomplikowane. Pojawiają się nowe elementy, których działanie z powodu braku samouczka trzeba samemu odkrywać. Na szczęście nie jest to nic trudnego, a porozstawiane w newralgicznych punktach tabliczki pomagają Joe "postawić kolejny krok".  Oprawa audiowizualna nie jest rewelacyjna, jednak nie razi niedoróbkami i po prostu jest traktowana jako tło. Gracz może skupić się na główkowaniu jak przejść dalszą część, bo umiejętne posługiwanie się klawiszami to tylko połowa sukcesu. Dodatkowym elementem zwiększającym atrakcyjność Gelatin Joe jest możliwość zabawy w dwie osoby na jednym komputerze w "łapanie" kolorów. Tu z kolei liczy się jedynie refleks, a więc może to gwarantować niezły ubaw.