Kret nie ma łatwego życia - nie dość, iż ma słaby wzrok to na dodatek uważany jest za pasożyta, przez co ludzie gonią go gdy tylko się pojawi. Przypomniała mi się stara, czeska kreskówka o tytułowym Kreciku. W przeciwieństwie do rzeczywistości, owy zwierzak żył sobie spokojnie w lesie wraz z jego przyjaciółmi i miał wiele ciekawych przygód. Jak to się ma do Treasure Mole? Zarówno nasz sąsiedzki, komunistyczny odpowiednik królika Bugsa jak i dzisiejsza gra przedstawiają dwa stereotypy kreta, z których postaram się przybliżyć ten drugi.

 Bohaterem Treasure Mole jest, niesamowite, kret. Nosi on duże okulary, ma głupi wyraz twarzy i wygląda niczym szkolny kujon. Wcielając się w jego rolę, mamy za zadanie przekopać się przez niemały kawał ziemi w celu zebrania złotych orzechów. Przy każdym ruchu Mole (z angielskiego kret) wykopuje jeden kwadratowy segment na dwuwymiarowej planszy, co jest dla niego klątwą. Dlaczego? Już wyjaśniam. W ziemi znajdują się kule - wielkie, kamienne sfery wielkości gracza. Jeśli damy im szansę (czytaj: powierzchnię) do spadnięcia w dół, nie będą się ociągały z jej wykorzystaniem, zwłaszcza, że przy okazji zgniotą natręta, który zakłócił im spokój. Dzieje się tak zresztą ze wszystkim co spada, Na szczęście kret wcześniej zaopatrzył się w pasek zdrowia, dzięki czemu jest bardziej odporny. Poza tym, ten pozornie spokojny zwierzak jest zaopatrzony w duży pakiet broni. Wyrzutnie rakiet, dynamit czy granaty - tego codziennie nie nosi nawet zawodowy żołnierz. Nie powinienem jednak narzekać, a spojrzeć na dobre strony - dzięki temu żaden obiekt nie jest dla nas przeciwnikiem - jedna salwa i po kłopocie.

 Główną rzeczą, za którą należą się twórcy pochwały to ilość poziomów. Na każdy z trybów trudności jest ich 30, co daje łączną sumę 90 (!) . Nawet, jeśli zrobienie każdego z nich nie trwało więcej niż dziesięć - dwadzieścia minut, stworzenie tylu nie różniących się od siebie plansz nie jest łatwe.

 Strona graficzna zdecydowanie nie przypadła mi do gustu - grafika wejściowa przypomniała mi, na swoją niekorzyść, My Play City. To samo mogę powiedzieć o muzyce, która nie zachwyca, a przy dłuższym słuchaniu potrafi zirytować.

  Treasure Mole to dobra gra, choć niedoskonała. Potrafi wciągnąć na chwilę, lecz to za mało - powielane schematy na każdym poziomie czynią z niej produkcję nudną. Mimo to, ze względu na klimat i bajkowość, polecam ją dla młodszych graczy jako element miłych początków z komputerem.