Bolidy 100 cm sześciennych. Z nadwoziem lub bez. Dwa koła zapewniają kierowanie, a pozostałe - napęd. Pojazd ze ściśle określonymi wymiarami. Bardzo częsty temat gier komputerowych dla dzieci, a także dla tych ludzi nieco starszych. Równie często takie produkcje można mieszać z błotem. Czy Hyper Kart zaliczymy do freeware'ówek udanych czy do szybkiego zapomnienia?

 Nie będę Wam omawiał zasad wyścigów gokartowych, bo z pewnością każdy na pamięć zna tą najważniejszą - jako pierwszy dojechać do mety. Tu również, jak w innych wyścigówkach, zasada ta ma rolę pierwszorzędną. Nie oszczędzamy przeciwników w swoich działaniach, tylko po to, aby na koniec odebrać puchar za pierwsze miejsce.

 Tras do wyboru mamy trzy, z czego dwie ostatnie są zablokowane. Natomiast model gokarta niestety tylko jeden, co z miejsca bardzo ogranicza rozgrywkę i sprawia, że po kilkunastu minutach zaczyna przynudzać. A szkoda, bo po rozwinięciu pomysłu mogła to być całkiem ciekawa gra.

 Co do grafiki to mam mieszane uczucia; z jednej strony dość ładnie wystylizowane 3D (tutaj zaryzykowałbym stwierdzenie: pseudo3D), połączone z niską rozdzielczością tekstur i niespodziankami w stylu szarych gokartów przeciwników oraz powierzchnią ziemi czy taflą wody. W tle menu przygrywa ładna muzyczka, a w czasie wyścigu - dźwięki jak z rajdu WRC.

 Produkcja do szybkiego pogrania i jeszcze szybszego zapomnienia - tak krótko skwitowałbym wysiłki autora. Chociaż głównie narzekałem, to jednak więcej jest tu zalet niż wad. I dlatego polecam tą produkcję. Nie tylko dla dzieci. Sterowanie: strzałki lewo/prawo - skręt w lewo/prawo przyspieszenie - 2 turbo - / lub * strzał - 6