Arkanoid jest jedną z najstarszych gier komputerowych. W wyścigu o palmę pierszeństwa prześciga go chyba tylko Pong i Tetris. Właśnie dzięki sędziwemu wiekowi doczekał się nie tylko synów, ale i wnuków, prawnuków, kuzynów i setki innych modyfikacji (niekoniecznie genetycznych). Każda gra, w której głównym celem jest zbijanie klocków przy pomocy paletki stara się w jakiś sposób wyróżnić, aby zostać prawowitym następcą mistrza.

 Kolejnym pretendentem do schedy po pierwszym Arkanoidzie (którego już pewnie nikt nie pamięta w oryginalnej formie) jest Jardinains! - produkcja co prawda nie najnowsza, bo z roku 2002, ale gry tego rodzaju raczej nie są naruszane zębem czasu. Jedyne co wyróżnia Jardinains! od innych arkanoidopodobnych są krasnoludki (wg mnie to tytułowe "Jardinainsy"), które pojawiają się na klockach i obserwują poczynania gracza. Gdyby ich rola ograniczała się jedynie do oglądania, nie byłoby jeszcze tak źle. Jednak stworki w zielonych kubraczkach co chwila rzucają w paletkę doniczkami. Celny rzut unieruchamia ją na krótki czas, przez co kulka może spaść w otchłań, zmniejszając tym samym liczbę żyć o jeden. Co gorsza, krasnoludki po każdym trafieniu złośliwie rechoczą, co mniej odpornych może doprowadzić do rzucania inwektyw prosto w monitor bez baczenia, czy w pobliżu nie znajdują się nieletni. Na szczęście zbicie pod nimi klocka lub bezpośrednie trafienie kuleczką powoduje, że niedawny huligan spada wprost na paletkę i jeśli tylko odbije się go odpowiednią liczbę razy, zamieni się w jeden z bonusów, taki sam jak czasem przy zbijaniu klocków.

 W Jardinains! jest wszystko czego potrzeba prawdziwemu Arkanoidowi - ładne kolorki, odpowiednie odbijanie kulki (w zależności, od której części paletki się odbije), bonusy, zarówno wspomagające jak i przeszkadzające. Nie zabrakło także edytora poziomów i ulepszaczy rzeczywistości (cheatów). Jardinains! zapewnia zabawę na długie godziny dla całej rodziny - jak dla mnie to zdecydowane faworyt wśród zbijanek klocków.