Miałem tę grę na dysku już kilka miesięcy temu. Wtedy jednak po krótkiej zabawie stwierdziłem, że nie ma w niej nic, co zasługiwałoby na zrecenzowanie. Zupełnie niedawno ponownie ją odkryłem w czeluściach mojego katalogu z grami dziwiąc się, dlaczego wciąż tam jest. Widocznie autor bardzo trafnie określił jej tytuł, bo nadszedł One More Time.

Zasady gry są bardzo proste - sterując małym ludzikiem należy zebrać z planszy wszystkie złote monety. Oglądając screeny nie zauważycie w nich nic nadzwyczajnego. Otóż niezwykłe jest to, że każdą mapkę należy przejść dziewięć razy, z każdą kolejną próbą unikając poprzednich prób. Właśnie tak - próbując po raz drugi, razem z bohaterem na planszy pojawia się czerwona kulka symbolizująca próbę pierwszą. Robiąc to po raz trzeci, ma się do czynienia z dwoma kulkami. A ostatnia próba odbywa się przy współudziale ośmiu "duchów". Dotknięcie ich powoduje śmierć i konieczność ponownego ropoczęcia tej próby. Nie ma tu ograniczonej liczby żyć, więc potwarzać można w nieskończoność, ale mierzony w tle czas ani myśli się cofnąć. Innymi słowy - im więcej razy i dłużej staramy się przejść etap, tym gorszy wynik.

Chris Nimmo przygotował pięć różnorodnych plansz. Nie jest to sporo, więc jedyne co może pobudzać gen współzawodnictwa jest bicie rekordów czasowych. Przez moment myślałem nawet o zorganizowaniu konkursu na najlepszy wynik, jednak jest on zapisywany w zbyt prosty sposób. Nie zmienia to faktu, że ukończenie gry wymaga trochę samozaparcia, ale przy sympatycznej grafice i niegorszej oprawie dźwiękowej nie stanowi to jakiejś mordęgi. Chociaż spędzimy przy niej nie dłużej niż godzinę, będziemy mogli do niej wrócić po dłuższym czasie, żeby poćwiczyć palce.