O tym, iż najprostsze pomysły są najlepsze wie każdy. Tetris, arkanoid czy choćby kółko i krzyżyk zachwycają nas do dziś, ponieważ nie należy zgłębiać zasad gry przez kilka kolejnych godzin. Dziś chciałem przedstawić wam taką produkcje. Zwie się ona Pendulomania.

Reguły, jak wcześniej wspomniałem są banalne. Otóż sterujemy małym pierścieniem do którego przyczepiona jest cieniutka nitka z kulką. Za jej pomocą mam rozbijać inne, pojawiające się na planszy . To nie wszystko. Musimy poruszać kółeczkiem tak, aby przymocowany doń sznurek nie zerwał się. To co w grze zachwyca to wymyślenie własnego sposobu na to aby uzbierać jak najwięcej punktów. Jedni będą balansować na granicy ryzyka zaliczając kolejne kombosy, a inni spokojnie niszczyć kolejne bile. Mamy jednak ogranicznik czasowy i tylko efektowna zabawa zapewni nam przetrwanie. Oczywiście, to nie koniec bo wraz z upływem sekund nasza kula stale zwiększa swoja objętość. Może wydawać się wam, że taka rozrywka starczy na nie więcej niż 10 minut. Nic bardziej mylnego bo Pendulomania potrafi przyciągnąć do monitora na dłuższy czas.

Niestety szansę na dobrą ocenę przekreśla tragiczna grafika. Jest brzydka, kanciasta i mało kolorowa. Niektóre gry DOS-owe mają lepszy engine. W zasadzie chciałbym napisać coś więcej, ale można określić to jednym słowem - dno. Przy zmaganiach towarzyszą nam dwa utwory muzyczne, z czego pierwszy jest miły dla ucha, a drugi - wręcz przeciwnie. Liczne opcje nie poprawiają niestety tego stanu rzeczy.

Pendulomanię, mogę polecić wszystkim tym, których nudzą madżongi(tak, tak madżongi!), liczne podróbki tetrisa, arkanoida itp. Sam pomysł zwala z nóg, o wykonaniu nie mówiąc. Bardzo ubolewam nad faktem tak mizernej oprawy audiowizualnej. Gdyby nie ona, ocena byłaby jeszcze lepsza.