Ciemność, zamknięte korytarze, powoli wypalająca się latarka i tajemnica, którą skrywa to miejsce. Tak pokrótce można opisać Penumbra – nietypową przygodówkę-horror. Uważaj: jeśli masz słabe nerwy lub/i nie chcesz się bać, lepiej jej nie ściągaj. Pamiętajcie, zostaliście ostrzeżeni. Tych, którzy nie odeszli od recenzji zapraszam do dalszego czytania. W tego typu grach zawsze najważniejsza jest fabuła. Na szczęście autorzy nas nie zawiedli, choć nie zyskaliby nią Oskara. Opowiada o pewnym człowieku, który wychowywał się bez ojca. Po wielu latach przyszedł list rzekomo napisany przez owego nieznanego rodzica. Zawiadamiał o swojej śmierci i ubolewaniu, że nie mógł konać przy synu. W kopercie znajdował się również klucz do depozytu bankowego, którego oczywiście później użył. Znalazł tam notatnik napisany w nieznanym języku, zdołał jedynie odczytać położenie pewnego miejsca w Grenlandii. Jak myślicie, wyruszył tam? Jasne, że tak. Pod zaspą śniegu znalazł drzwi do miejsca, gdzie nic nie jest takie, jakim się wydaje. Pierwsze, co rzuca się w oczy po obejrzeniu intra to klimat – ciemne, ponure korytarze oraz myśl, iż ktoś cię obserwuje i tylko czeka na zły ruch (co po części jest prawdą, lecz nie uprzedzajmy faktów). Jednak pamiętajmy, że jest to w dużej części przygodówka, nie survival horror a la Silent Hill (choć nie powiem, mają wiele wspólnego), dlatego nie zapomniano o zagadkach, dużej ilości chodzenia (podejdź do drzwi, weź pręt i otwórz je) i menu ekwipunku. W tym widzimy oczywiście noszone przedmioty, które możemy użyć bądź połączyć je (sam MacGyver nie zrobiłby tego szybciej). Nie mogło również zabraknąć notatnika, gdzie informacje dzielą się na własne i znalezione, których treść nierzadko potrafi zjeżyć włos na głowie. W Penumbrze zaniechano klasyczne poruszanie się myszką. Zastosowano sterowanie znane z gier FPP (chyba każdy wie o czym mówię, nie każcie mi tego wyjaśniać). Na dodatek, aby otworzyć drzwi/szufladę/okno należy nacisnąć lewy przycisk myszy i odepchnąć ją lub pociągnąć w zależności od pożądanego kierunku. Mając na celu zwiększenie realizmu produkcji, wprowadzono idealną wręcz fizykę. Gdy pierwszy raz ujrzałem ją w akcji przypomniał mi się Half-Life 2 – możliwość podnoszenia i rzucania przedmiotami jest prawie identyczna. Przyznam, że takich wrażeń nie dawała żadna dotychczasowa gra – powolne, głuche opadanie pudełka przez nasiąknięte mrokiem schody potrafi wywołać więcej strachu niż niejeden horror klasy B. Na szczęście ma większe znaczenie od podsycającego wrażenie dodatku. Podam przykład: na półce leży kanister z benzyną, niestety za wysoko dla bohatera. Aby go zabrać, należy trochę potrząsnąć szafką i, voila, zostaje zrzucony na podłogę. Takich sytuacji jest jeszcze więcej, nie będę jednak ich wymieniał – sami musicie je odkryć. Teraz nadeszła pora na przeciwników. Ci dzielą się na dwa typy: mrok i istoty żywe. Cień w Penumbrze jest podstawowym oponentem w drodze do odkrycia tajemnicy. Możemy go zwalczać na wiele sposobów – mocną latarką z ograniczoną baterią; słabszą, ale nieskończenie długo płonącą świecą (co wydaje mi się trochę absurdalne, gdyż knot nie jest wieczny) i flarami. Żywi przeciwnicy nie dość, że niektóre są szybkie jak burza, to zadają obrażenia na tyle mocne, iż nawet Rambo by im nie podołał. Wszyscy wyglądają jak zdegenerowane pokraki startujące do konkursu Mutanta Roku – latające ziemniaki z zębami i podwojonym ogonem skorpiona (!) oraz wszelkiej maści człapiące i pełzające zombiaki. Oczywiście potrafimy stawić im opór za pomocą lasek dynamitu i wielu przedmiotów porozrzucanych po kątach i szufladach, lecz wszystko sprowadza się do ucieczki, zwiększając poczucie zaszczucia i bezradności. I tutaj z pomocą znowu nadchodzi fizyka. Co mam na myśli? Zaraz wyjaśnię. Zapewne widzieliście tandetne filmy, gdzie kilka osób barykaduje się przed potworem stawiając przy drzwiach krzesła i stoły, nieprawdaż? Tak, też możesz tak zrobić! Niestety wiadomo, że taka fortyfikacja nie potrwa długo. Poziom inteligencji owych szkarad jest, jak widać, wysoki – atakują z zaskoczenia, potrafią chować się za obiektami i opracowują najbliższą drogę do celu. Niestety, każda gra ma swoje wady, a Penumbra nie jest wyjątkiem. Największa z nich to brak możliwości zapisu gry w dowolnym momencie, co jest nagminnie wymagane w grach tej kategorii. Kolejna rzecz, do której można się przyczepić, to plik z grą do ściągnięcia - ma aż 157 MB. Nadeszła pora na opis grafiki. Co mogę o niej powiedzieć? Tylko jedno słowo: re-we-la-cja. Dawno temu nie widziałem tak dopracowanej grafiki w grze przygodowej. Istnieje możliwość ustawienia opcji takich jak motion blur (rozmazanie obrazu podczas ruchu), wygładzanie anizotropowe, VSync, Anti-Aliasing i wiele innych. Jednak nawet bez tych technologicznych fajerwerków wygląda przyzwoicie. Niestety, podczas grania nie usłyszymy żadnego tła muzycznego, być może jest to celowy zabieg mający pogłębić uczucie samotności. Według mnie Penumbra jest dobrą przygodówką, a jeszcze lepszym horrorem. Ma kilka wad, lecz bledną wśród zalet, jakimi dysponuje ten tytuł. Tak więc jeśli lubicie się bać i chcecie poczuć dreszczyk emocji to ściągnijcie ją, a nie pożałujecie. Jeszcze jedna rada: aby naprawdę poczuć klimat tej produkcji, najlepiej grajcie w nocy przy wyłączonym świetle.