Pong, to jedna z pierwszych gier w jakie w ogóle grałem. Od tamtego czasu widziałem już kilkadziesiąt, jak nie więcej jego klonów, które jednak niezbyt się od siebie różniły. W końcu co można ulepszyć w grze, w której występują dwie deseczki oraz odbijana przez nie kula. Uruchamiając Plasma Pong nie spodziewałem się niczego nowego, ale już po kilku chwilach gry byłem miło zaskoczony?

 Na pierwszy rzut oka gra niczym nie różni się od klasycznego Ponga: dwóch przeciwników sterując małymi deseczkami ma za zadanie zebrać jak największą ilość punktów, które otrzymuje się, gdy przeciwnik przepuści piłkę za swoją deseczkę. Oczywiście atakując przeciwnika należy bronić swojej części pola. Po krótkiej chwili obcowania z Plasma Pong odkrywamy pewną istotną rzecz, która może pomóc nam w wygranej ? jest nią możliwość puszczania w stronę rywala strumienia plazmy. Jest to substancja, która spowalnia ruch piłeczki, a w większej ilości jest zdolna do zmiany jej toru lotu. Jeśli nasz przeciwnik odbije w naszym kierunku piłkę, a ta podczas lotu natrafi na duże nagromadzenie naszej plazmy, to ta spowoduje, że piłeczka zmieni tor lotu i jest bardzo prawdopodobne, że z dużą prędkością poleci na pole gracza, który właśnie ją wybił. Aby było jeszcze bardziej interesująco na planszy w losowych miejscach umiejscowione zostały prądy powietrzne, które kształtują tor plazmy, a tym samym wyznaczają kierunek po którym poruszać się będzie piłeczka ? kierunek, który przeważnie ciężko przewidzieć i niekiedy trzeba będzie wykazać się niezwykłym refleksem. Jeśli cały ekran jest zapełniony plazmą i marne są nasze szanse by pilka doleciała na drugą stronę, to możemy ją do siebie przywołać (deseczka działa przez chwilę jak magnez) i wystrzelić ją z niezwykłą siłą niszcząc przy tym całą plazmę na jej torze.

 Wszystko jest super, tylko niech mi ktoś powie dlaczego w grze nie ma trybu dla dwóch graczy?! Toż to skandal! Nie spotkałem się jeszcze z klonem Ponga, w którym nie można by było grać razem z kolegą. Nie mówię, że gra z komputerem za przeciwnika jest nieciekawa, ale w końcu się znudzi. Szkoda, przez ten brak Plasma Pong wyraźnie straciła na żywotności.

 Od kwestii wykonania gra wypada całkiem dobrze. Za każdym razem gdy, któryś z graczy przepuści piłkę, zmienia się ustawienie i siła prądów powietrznych oraz kolor plazmy. A ta ostatnia bywa bardzo efektowna. Sytuacje, gdzie plazma zalewa prawie cały ekran nie należą do rzadkości ? a wrażenie wizualne jest niesamowite! Natomiast największe oklaski dla autorów należą się za udźwiękowienie, które jest KAPITALNE! Ostre granie w połączeniu ze słyszanymi chórkami, gdy na ekranie jest dużo plazmy i piłeczka dosłownie fruwa z jednego krańca ekranu na drugi ? robi wrażenie. Podsumowując: Plasma Pong jest bardzo dobrą grą, która wnosi coś nowego do gatunku, lecz przez brak możliwości gry we dwóch sporo traci. Polecam!