Shank 2 to doprawdy dziwny sequel – poprawia niemal wszystkie błędy pierwowzoru, a jednocześnie rozczarowuje tam, gdzie jedynka błyszczała.

Weźmy pierwszy przykład z brzegu: brak kooperacji. Tym, co sprawiło, że oryginalny Shank zdobył moje serce, była możliwość wspólnego przechodzenia kampanii razem z kolegą. Tym razem postawiono na tryb survival, który w multi rzeczywiście sprawia sporo radości, dla mnie jest jednak zaledwie sympatycznym dodatkiem, a nie pełnoprawnym substytutem co-opa.

Albo klimat: Shank 1 opowiadał prostą, lecz spójną i ciekawą historię rodem z Kill Billa. Tym razem dostaliśmy opowieść dużo bardziej mroczną i poważną, co niestety nie znalazło odzwierciedlenia w oprawie wizualnej. W efekcie mamy spory rozrzut między fabułą a projektami postaci i cutscenek, które pozostały raczej żartobliwe niż poważne.

To jednak szczegóły i można spokojnie podpiąć je pod czepialstwo. Shank 2 jest ze wszech miar udaną, wciągającą produkcją, która zapewnia co najmniej kilka godzin rewelacyjnej zabawy. W tym gatunku trudno byłoby mi wskazać tytuł ładniejszy, bardziej dopracowany i grywalny. Walka sprawia masę przyjemności, a główny bohater reaguje na nasze komendy z gracją tancerza, szybko zamieniając lokacje w skąpane we krwi pobojowiska. Nawet starcia z bossami, które niezmiennie irytowały mnie w jedynce, tutaj potrafią dostarczyć sporo frajdy. Być może to efekt nieco niższego poziomu trudności – jeśli szukasz wyzwania, a nie sobotniego spaceru po parku, zaczynaj od razu na hardzie.

Wycinanie armii przeciwników maczetą jest tak przyjemne, że kilkugodzinna kampania kończy się stanowczo za szybko. Ale to też bardziej komplement niż prawdziwy zarzut – biorąc pod uwagę niską cenę (ok. 40 zł), zabawy jest naprawdę sporo. Shank 2 przypadnie do gustu wszystkim miłośnikom rozwałki – także tym, co zjedli zęby na pierwszej części. Polecam!