Na samym początku muszę coś powiedzieć: jeśli szukasz tutaj gry ciekawej fabularnie, z dobrą fizyką, grafiką, ścieżką dźwiękową, ciekawymi misjami lub pięknymi samochodami, to źle trafiłeś. Owy tytuł nie jest w niczym oryginalny – kilka motywów wzięto ze Spy Huntera i innych ówczesnych hitów. Całość rozgrywki polega na przejechaniu prostego jak linijka toru w odpowiednim czasie, nie niszcząc przy okazji auta. Na przeszkodzie staną nam bariery, popękany asfalt, kamienie, inne pojazdy, kałuże, dzięki którym wpadamy w poślizg i kolczatki. Co najciekawsze, te ostatnie powodują nie tyle przebicie opon, co... c h w i l o w e spowolnienie wozu! Najwidoczniej mają jakąś cudowną zdolność regeneracji, a może sprytny bohater gry założył dwie na jedno koło i zrzuca przebite jak wąż skórę? Zapewne nigdy nie poznamy jego sekretu. Do pokonania trasy oddano nam cztery samochody: dwa wyścigowe, monster trucka i ciężarówkę. I w tym aspekcie autorzy znowu dali mi powód do uczepienia się ich produkcji. Jakim cudem stosunkowo wszystkie z wymienionych przeze mnie aut mogą wyciągać taką samą prędkość? Zostawię to pytanie bez odpowiedzi. Aby całość nie wyglądała tak tragicznie, dodano specjalne bonusy w postaci punktów (które możemy zapisywać na liście prywatnej i światowej), minidziała do strącania blokad, nitra, czy dodatkowego życia. Niestety, nawet one nie zmieniły mego stosunku. Może więc strona graficzna okaże się plusem? Nic bardziej mylnego. Zarówno tor, samochody i animacje wyglądają jak parodia gier z końca ubiegłego wieku. To może chociaż dźwięki? „Buahahaha, no chance!” – zaśmiał się złowieszczo producent. Muzyka jest w takim stopniu denerwująca, iż po kilku minutach zdecydowałem się na wyłączenie głośników, moje uszy tego nie zniosły. Speed Motors nie jest grą udaną i dobrą, to fakt, lecz nie należy jej za to winić. Autorzy włożyli w nią na pewno sporo pracy i czasu, czego wielu z nas by nie poświęciło. Przecież nie dostają pieniędzy za swoje dzieła, robią to z pasji lub chęci spełnienia swych marzeń. Dlatego sądzę, że należy się im za to szacunek. Gdybym oceniał ich samych, każdemu programiście gier freeware dałbym złoty medal, grze mogę dać tylko brąz.