Dłuższy czas temu miałem nieprzyjemność pracować w znanych „restauracjach” (hłe, hłe) McDonald’s i powiem wam jedno – nie chcecie wiedzieć, co tak naprawdę jecie. A raczej, w jaki sposób to wam podają. Piszę to nie dla zabawy, ale żeby nawiązać do gry traktującej o pracy w barze szybkiej obsługi, czyli Stand O'Food.  Gra raczej skupia się na refleksie i umiejętności podejmowania szybkich decyzji, niż na spełnianiu małych, świńskich zachcianek – czyli o pluciu w cudze kanapki od razu zapomnijcie. Sterujemy małym, pokracznym kucharzykiem, którego zadaniem jest zmontować* kanapki wg preferencji klientów. Oczywiście nie jest to takie proste, bo półprodukty, które pobieramy z taśm nie zawsze ułożone są dokładnie tak, jakbyśmy sobie tego życzyli – a żadnej możliwości ich zamiany po prostu nie ma. Wymusza to często obsługiwanie w pierwszej kolejności klientów z końca kolejki (co powoduje niecierpliwość tych, którzy przyszli wcześniej), aby tylko odpowiednio dobrać składniki. Za dobrze i szybko wykonaną pracę otrzymujemy nie tylko bonusy (np. mechaniczną ”łapkę” przyspieszającą naszą obsługę), ale co najważniejsze – pieniądze. To one decydują o zaliczeniu (bądź nie) poziomu. Między etapami możemy zarobioną gotówkę spożytkować na różne ulepszenia, typu ketchup, majonez, sos czy automat do kawy. Wszystko to służy jednemu celowi – pomnożeniu kapitału. Oprawa jest mocno średnia, w produkcji shareware trudno uznać to za zaletę, ale przynajmniej ułatwia to orientację na ekranie (brak wodorotrysków).  Stand O'Food to produkcja dość schematyczna, jakoś specjalnie nieoryginalna, ale mająca w sobie „to coś”. Polecam przynajmniej zobaczyć. *a to mój menedżer z McD mawiał o kanapkach („Snejku, montuj!”).