Przyznam się – miałem spore trudności z napisaniem tego tekstu. Nie z powodu wymagań zręcznościowych czy logicznych. Nie, komputer był sprawny. A więc co się stało? Po prostu nie mogłem oderwać się od Tower Of Goo Unlimited!, nawet na chwilę!

 Dlaczego tak wciąga? Aby to zrobić, musimy zahaczyć o psychologię... Poczekaj, zaraz wyjaśnię o co w niej chodzi, daj mi chwilę na dobry początek. Dziękuję. Każdy człowiek lubi tworzyć. Jedni budują zamki z piasku, inni zaś prawdziwe budowle. Tak, o to mi chodzi, zgadłeś. Całym założeniem gry jest wykorzystanie w swojej kreatywności do zrobienia wieży. Najlepsze jest jednak to, iż nie ma ż a d n y c h ograniczeń (stąd w tytule Unlimited): tylko ty, nieskończona polana i materiały. Tymi ostatnimi są dziwne czarne istoty o nazwie Goo. Posiadają niesamowite właściwości: mogą się rozciągać i twardnieć niczym stal. Nie możemy narzekać na ich brak, gdyż co chwilę tworzy się nowy. Teraz, gdy już znasz zasady, możesz zacząć budować. Wyżej, wyżej, jeszcze wyżej... Czekaj, stój! A prawa strona i dół? Przecież wszystko się zawali! Co z tego, że nic o tym nie mówiłem? Czy postawiłbyś czołg na igle? Z tym jest prawie identycznie, dlatego następnym razem uważaj co robisz.

 Graficznie gra nie przypomina wcale wcześniejszych dzieł Gablera – zdecydowanie więcej tu jaskrawych kolorów i gładkości. Czy to wada? Zdecydowanie nie. Zapewne, gdy usłyszysz muzykę, przypomni ci się film Frantic z H. Fordem. To z powodu przerobionego utworu „Strange I’ve Seen That Face Before” Grace Jones. Przyznam, iż efekt brzmi bardzo dobrze.

 Czas na podsumowanie. Co mogę napisać... Że Tower Of Goo Unlimited! jest warta każdej spędzonej nad nią minuty? Nie, za stereotypowe. Że rozwija kreatywne myślenie? Zbyt „romanowate”. Że klocki Lego to przy tym pikuś? Trochę zbyt odważne. A może po prostu zwykłe polecam i dać złoty medal na drogę? Tak, to chyba wystarczy.