Powstrzymaj najeźdźców, ocal galaktykę. Jak często słyszymy/widzimy podobne słowa uruchamiając kolejną strzelankę? Te oklepane schematy mają zastąpić brak fabuły w grze, której jedynym celem jest eksterminacja jak największej liczby przeciwników. Zwykle, aby przyciągnąć uwagę gracza, autorzy oblekają swój twór w grafikę wysokiej jakości, płynne animacje i wystrzałowe dźwięki. A przynajmniej jedno z powyższych. Czym w takim razie wyróżnia się  ?  Po dłuższym czasie grania nadal się nad tym zastanawiam. Każdy etap trwa pięć minut, podczas których z naprzeciwka i boku ekranu przylatują okręciki o wrogich zamiarach. Niestety, prawie natychmiast trafiają na zaporę z ognia bohaterskiego pojazdu. I choć starają się temu przeciwdziałać, strzelając sporadycznie, na niewiele się to zdaje. Co gorsza (dla nich) nadlatują wciąż z tych samych miejsc, a po destrukcji zdarza się im wypuszczać ulepszenia wzmacniające obrońcę galatyki.  Po ukończeniu etapu odrobinę zmienia się poziom trudności i tło. To drugie, patrząc szczególnie na drugi poziom, lepiej żeby pozostało czarne (chociaż to prawdopodobnie błąd mojej karty graficznej). I tego braku nie nadrabiają kolorowe wybuchy, ani różnorodność broni. Wszystko sprowadza się do sprawnego poruszania myszką i permamentnym wciśnięciu lewego przycisku. Muzykę scharakteryzować można jako sprzężoną z wystrzałami i ruchami pojazdu, a jeden jej kawałek jest naprawdę dobry. Szkoda, że składa się tylko z tego jednego powtarzanego do znudzenia, zakłócanego jedynie odgłosami złapania bonusa.  W Ultra Fighter można pograć dla wyszumienia się, jednak nawet najbardziej rozbrykani wreszcie polegną, bo ta gra nie ma końca. Jednak już po utracie ostatniego istnienia można ujrzeć swoją ksywę na liście najlepszych wyników na oficjalnej stronie internetowej. Prócz tej motywacji recenzowana produkcja nie ma nic do zaoferowania. Sami zdecydujcie czy zagrać.