Wszyscy z pewnością wiecie kim wg mitologii greckiej był Tezeusz. Nie pamiętacie? Sprawdzcie szybko w Wikipedii. Tym, u których zdolność przeszukiwania internetu nie wykształciła się lub zanikła wraz z umiejętnością sprzątania biurka i przygotowywania sobie ciepłych posiłków, powiem że najbardziej jest on znany z ubicia pół-człowieka pół-byka - Minotaura dzięki nici od pięknej Ariadny. Skąd wiadomo, że pięknej? U greków wszytkie panny były piękne. Po ślubie traciły urodę i zyskiwały przebiegłość - tu chyba nic się nie zmieniło od lat ;-). Ale mniejsza o to, wróćmy do Tezeusza i jego czynu.

Minotaur zamieszkiwał potężny labirynt, w którym konsumował ofiary składane dla króla Minosa. Każdy kto wszedł do środka nie potrafił znaleźć drogi do wyjścia i to jest jedyna cecha łącząca tę legendę z przedstawianą grą. Nie ma ani Minotaura, ani Ariadny. Ba! Nici także nie ma, są za to diamenciki do zbierania i mnóstwo przeszkadzajek. Jest także Tezeusz i chęć wyjścia. A że współzawodnictwo przede wszystkim, musisz graczu pokierować ruchami herosa i wyprowadzić go stamtąd w jak najkrótszym czasie. Szybciej niż ktokolwiek inny.

Sterowana postać za nic nie przypomina bohatera. Wyglądem porównałbym go do małej świnki, ale autor najwyraźniej nie miał zamiaru pożyczać z mitologii więcej niż labirynt. Skonstruował go w taki sposób, aby zadanie wykonali jedynie najbardziej zręczni i cierpliwi gracze. Z początku Tezeusz potrafi tylko skakać na wysokość jednego pola i przez to wiele miejsc jest dla niego niedostępnych. Podczas wędrówki zdobywa inne umiejętności - wyższe skoki, podwójne odbicie, zwiększony ciężar czy odwrócenie grawitacji (!). Dzięki ich właściwemu wykorzystaniu jest w stanie dotrzeć do klejnotów i kluczy otwierających kolejne drzwi. Nie jest to jednak zadanie łatwe; wiele razy, dziesiątki a nawet setki, bohater pojawiał się będzie w miejscu zapisania stanu gry przyprawiając gracza o drgawki. To efekt poziomu trudności - aby dotrzeć do kolejnego "sejwa", trzeba przebyć istny tor przeszkód omijając ruchliwych wrogów i uważając by nie nadziać się na statyczne pułapki.

Jeśli macie w sobie odpowiednią ilość samozaparcia, przygotujcie domowników na słuchanie jednego utworu muzycznego przez kilka godzin, przerywane co chwilę soczystymi bluzgami (po nieudanej próbie). To jedna z tych gier, w których z początku przejście czegoś wydaje się niemożliwe, a po kilkunastu próbach okazuje się, że trudne jest dopiero przed wami. Nie ma co oglądać się na grafikę, bo ta jest w sam raz na produkcję, w której należy wykazać się zręcznymi paluszkami. Jeśli jednak nie dacie sobie rady z jakimś fragmentem, obejrzyjcie przejście gry w sześciu odcinkach zamieszczonych na największym internetowym serwisie z filmikami. Póki co, życzę cierpliwości, bo jej, w przeciwieństwie do zręczności, tak łatwo nauczyć się nie można.