Najnowsza część Angry Birds to prawdziwy diament wśród gier mobilnych, który został umyślnie porysowany przez twórców, żeby można było pobrać opłatę za jego oszlifowanie.

Rovio poprawiło każdy aspekt swojej flagowej gry. Pierwsza w oczy rzuca się oczywiście nowa oprawa: animacje są piękne, wykonane z najwyższą starannością i gdyby ktoś mi powiedział, że oglądam film Disneya, nie miałbym powodów, żeby nie uwierzyć. Dotychczas moim wzorem gry 2D był Rayman Origins, ale teraz musi on ustąpić miejsca magikom z Rovio.

Również sama rozgrywka doczekała się wielu usprawnień: każdy poziom podzielono teraz na dwa lub trzy mniejsze „podpoziomy”, konstrukcje prosiaków wznoszone są do pewnego stopnia losowo, a my otrzymaliśmy wreszcie możliwość własnoręcznego dobierania ptaków z dostępnej puli. Co jakiś czas natrafiamy też na bossa, którego ubić znacznie ciężej niż szeregowego prosiaka: trzeba zwykle zrzucić go w przepaść albo przygnieść kamiennymi fortyfikacjami. PEGI 3 na całego. ;)

Między poziomami poruszamy się po jednej, wielkiej planszy, stworzonej na wzór Candy Crush Saga. Co jakiś czas czeka na nas skrzynia ze specjalnym skarbem: nowym ptakiem lub używaną w mikrotransakcjach walutą. Po ukończeniu 25 pierwszych poziomów, otrzymujemy natomiast dostęp do Areny, w której rywalizujemy na punkty z innymi graczami, a zdobyte w ten sposób doświadczenie przeznaczamy na ulepszanie naszej ptasiej armii. W ten sposób każdy ptak zdobywa więcej punktów, niezbędnych do zaliczenia trzech gwiazdek na każdym etapie i otrzymania dodatkowych ptaków na trudniejszych poziomach.

Niestety, Angry Birds 2 zaprojektowane jest z myślą o mikropłatnościach i reklamach, a to sprawia, że z przyjemnej zabawy jesteśmy co i rusz wybijani. Kilka przegranych z rzędu i musimy zapłacić, żeby grać dalej – albo grzecznie zaczekać 10 minut. Skończą nam się ptaki – przechodzimy poziom od samego początku albo oglądamy 30-sekundową reklamę. I tak dalej. Dodajmy do tego powtarzające się zachęty, żeby zaprosić do gry przyjaciół z Facebooka i zaklęcia (płatne, a jakże), które w nieuczciwy sposób zapewniają przewagę na Arenie, a okaże się, że wcale tak wesoło nie jest. Trudno nie zadać sobie wówczas egzystencjalnego pytania: po co właściwie tracę na to czas? To już lepiej odpalić Hearthstone’a.

Jako miły przerywnik, gdy czekamy na autobus lub kolejka na poczcie się przedłuża, Angry Birds 2 sprawdza się jednak naprawdę dobrze. Wówczas wszelkie próby monetyzacji twórców można zignorować i po prostu miło spędzić 10 minut przy najlepszej z dotychczasowych odsłon serii.