Zwiedzanie organizmu żywego od środka to jeden z tych motywów, które pojawiają się raz na jakiś czas w dziełach najróżniejszego rodzaju, po czym na długo ponownie znikają – oglądaliśmy tego rodzaju przygody w kilku filmach, pojedynczych odcinkach różnych seriali, a nawet w całej serii „Było sobie życie”. W grach komputerowych motyw ten występuje trochę rzadziej, ale nie nigdy, czego dowodem jest Antibody.

W Antibody zasiądziemy za sterami obserwowanego z tyłu maleńkiego pojazdu, który posłuży nam do eksterminacji paskudnych zarazków w układzie pokarmowym. Przeciwnicy nadlatują z tyłu bądź z naprzeciwka, po czym tworzą idealnie nieruchomą formację, a następnie przystępują do ofensywy. Gracz musi za pomocą klawiatury nawigować po zanieczyszczonych drobinami jedzenia, cholesterolem i rozmaitymi błonami korytarzach, jednocześnie unikając ataków i wymierzonymi myszką celnymi strzałami eliminować patogeny. Dla ułatwienia oprócz standardowego działa tlenowego mamy mały zapas rakiet, porozrzucane po drodze bonusy oraz tryb ciągłego strzału (a także podwójne obrażenia i inne wzmocnienia), który aktywuje się, gdy dostatecznie długo nie dajemy się trafić. Na końcu gry napotkamy jeszcze wielkiego, straszliwego tasiemca. Ot, cała gra.

Przejdźmy do tego, co mi się w grze nie podoba (a jest co wyliczać). Po pierwsze, co prawda grafika jest całkiem przyzwoicie wykonana, a normalnie tego rodzaju tematyczną trafność bym uznał za zaletę, ale w grę o tak, hm, jelitowej palecie barw, nie potrafię zbyt długo grać z przyjemnością.

Sterowanie statkiem? Dawno nie trafiłem na nic tak okropnego w obsłudze. Naciśnięcie klawisza kierunkowego powoduje stopniowe nabieranie tempa zamiast natychmiastowego, stałego ruchu. Jest to dla mnie w pełni zrozumiałe, ale z kilkoma uwagami: nie z tak niską prędkością wyjściową, nie z tak gwałtownym przyspieszeniem i nie na tak małej przestrzeni. W efekcie musimy być bardzo ostrożni, o co dość trudno wobec ciągłego ataku zarazków, także nie zabraknie obijania się o ściany.

Wspominałem o trybie ciągłego strzału. Otóż standardowo jedno kliknięcie daje nam jedynie króciutką serię pocisków. Jest to bardzo uciążliwe, ponieważ przeciwnicy pojawiają się w sporych grupach, a zniszczenie znacznej ich części wymaga większej liczby trafień. Oznacza to, że musimy nie tylko bardzo precyzyjnie manewrować stateczkiem, ale też bardzo szybko klikać, co wielu graczy szybko zmęczy. W dodatku wszelkie tego rodzaju usprawnienia znikają, gdy tylko zostaniemy trafieni lub wpadniemy na przeszkodę terenową.

Zbierane po drodze bonusy też nie są pozbawione pewnego problemu. Mianowicie nigdzie w całej grze nie ma jakiegokolwiek objaśnienia, co zbierane rzeczy robią, a nadmierne obserwowanie różnych wskaźników podczas ich zbierania to gwarantowana kolizja z czymś nieprzyjemnym.

A propos ostrzału – może nie jestem dostatecznie hardkorowym graczem, ale moim zdaniem czas, jaki twórcy dają mi na uniknięcie danego ataku jest śmiesznie krótki wobec wyżej wspomnianych trudności związanych ze sterowaniem.

Jeśli komuś zupełnie nie przeszkadza, moim zdaniem niefortunna, kolorystyka, a wytykane przeze mnie trudności kojarzą się raczej ze zdrowym wyzwaniem, to i tak się nie nacieszy, ponieważ cała gra składa się z jedynie dwóch etapów.

Wydaje mi się, że nie bez powodu we wspomnianych na wstępie dziełach raczej unika się tej części organizmu, którą koledzy z Blue Barracudas Studios wybrali na miejsce akcji Antibody. Gra teoretycznie mogłaby się spodobać fanom trudnych strzelanek, ale w poszukiwaniu sensownego wyzwania odesłałbym raczej w stronę takich tytułów, jak Hydorah.