Mógłbym zacząć od porównania z pewną znaną skądinąd grą. Ale tego nie zrobię. Zamiast tego odwołam się do naszego podwórka i powiem, że dzisiejsza gra to coś w stylu Sunset Runner. Jeśli zatem podobało się Wam tamto, możecie zacząć pobierać. A resztę zapraszam do lektury.

Motyw jest prosty. Mała dziewczynka wbiega do niesławnej jaskini, z której nie ma powrotu. A my mamy jej pomóc w tej przygodzie. Co ją tam zapędziło, ani co chce tam znaleźć – nie wiadomo. Szykuje się długa gra. Problem polega jednak na tym, że wspomniana jaskinia jest bez powrotu nie tylko na piśmie, ale i w rzeczywistości – zaczyna się walić chwilę po przekroczeniu jej „progu”. Zastanawiać by się można, czemu taki jednorazowy zabieg doczekał się nazwy i stosownego ostrzeżenia. Ale widać tu działają jakieś wyższe (magiczne?) siły. Nie wnikajmy. Biegnijmy!

Ścigając się z czasem (podkreślam ten fragment) pokonujemy kolejne przeszkody, czy to dziury w ziemi, czy wystające tu i ówdzie kolce, a wszystko w akompaniamencie cudownego licznika odległości. Jakby ktoś miał jeszcze wątpliwości – to gra na punkty. Nie mam pojęcia, czy jaskinia ma koniec. Jak ktoś tam dobiegnie, proszę o kontakt (bo zapytać autora byłoby za łatwo). Zabawa polega na tym, żeby dotrzeć jak najdalej i wpisać się na listę wyników, choć na pierwszą lokatę chyba nie ma co liczyć... Stawka na obecną chwilę zaczyna się od trzynastu tysięcy – ja po kilkudziesięciu próbach docieram do dziesięciu. I gdybym zaraz nie musiał brać się za kolejne gry, to pewnie wkrótce zobaczylibyście mnie na światowej liście. A tak to może ktoś z Was, drodzy czytelnicy, pokaże na co go stać?

Mimo usilnych prób nie zdołałem określić, czy długość skoku można regulować, ale wydaje mi się, że tak, choć minimalnie. Oznacza to, że jeśli gdzieś „przypadkiem” obijecie się o kant stopnia, będzie to Wasza wina. A dodać muszę, że takie niespodzianki zdarzają się jakby za często. Śmiem twierdzić, że będzie to Wasza zmora i główna przyczyna porażek. Jedną z nich będziecie mogli nawet zobaczyć na filmiku, a przecież nie starałem się tego zrobić. Drugą przeszkodą w bezpiecznym pokonaniu krzywizn jest rzecz prozaiczna. Gra jest skonstruowana w ten sposób, że jeśli wciśniemy skok za wcześnie lub za późno, postać nie odbije się od ziemi. A co to oznacza nie muszę mówić. Przyznaję, raz nawet uratowało mi to tyłek, a na dodatek teraz wygląda to tak, jakbym miał genialne umiejętności. A to ci psikus...

Jednym z elementów, który może zniechęcić co poniektórych nawet do rozgrzewki to grafika. Muzyka jest akurat bardzo przyzwoita, nie jest za szybka, nie denerwuje, ale wprowadza odpowiedni, trochę przymroczny klimat. A propos mroku. Jak już zapewne zdążyliście zauważyć, grafika jest monochromatyczna, przez co rozumiem – ciemna. Może to spowodować, że jakaś przeszkoda nie skontrastuje wystarczająco dobrze i jej nie ominiemy, choć podczas grania nie zwraca się na to uwagi. Na szczęście za siódmym tysiącem (metrów?) robi się wyraźnie jaśniej. Z drugiej strony z kolorami byłoby o wiele za łatwo. A tak przynajmniej mamy kolejną zaliczoną trudność na koncie, prawda?

Jedna sesja z Cave of no Return może trwać nawet poniżej minuty. Ba, tyle to będziecie osiągać po treningu. Ale nie czas jest w tej chwili najważniejszy, ale grywalność i olbrzymia zdolność do przyciągania uwagi. Tunel jest losowy, więc nie ma co liczyć na taryfę ulgową – wszystko zależy wyłącznie od naszych umiejętności. O to w grach powinno chodzić. Mocne trzy. Taki już urok konceptu, że więcej się nie wymyśli. Polecam. Spróbujcie mnie pobić. Ale to akurat nie będzie trudne...