Porozmawiajmy o mikropłatnościach…

Dungeon Hunter 4 jest darmowy, ale chciałbym go kupić. Naprawdę. Zapłacić te 5 czy 10 dolarów z góry i mieć święty spokój. W obecnej formie gra jest bowiem bardziej irytująca niż reklamy na Polsacie.

Wszystko to wina nadzwyczaj nachalnego systemu mikropłatności, który niszczy całą przyjemność z zabawy. Jeśli nie zapłacisz, czeka cię ostra przeprawa przez kolejne poziomy, przerywana bardziej lub mniej nachalnymi sugestiami, by wykupić dodatkowe klejnoty za parę złotych. Nie zgadzasz się? No to czekaj – kilka minut na ulepszenie przedmiotu albo aż timer użycia potionów się odnowi, co może trwać nawet dwie godziny.

Zresztą, nawet jeśli zapłacisz, i tak nie będziesz zwolniony od wątpliwej przyjemności oglądania reklam przedmiotów "premium" na ekranach ładowania i zaśmieconego interfejsu, który pokazuje nie tylko posiadane przedmioty, ale też takie, które mógłbyś mieć. Gdybyś tylko uszczuplił nieco zapasy na swojej karcie kredytowej. No już, daj się namówić…

Niestety, gdy wydasz trochę prawdziwej kasy (a mówiąc "trochę", mam na myśli co najmniej kilkadziesiąt złotych), rozgrywka staje się z kolei zbyt prosta – jakimkolwiek wyzwaniom możesz więc powiedzieć "dziękuję". W efekcie żadna opcja nie jest dobra: jesteś skazany albo na grę trywialną, albo irytująco powolną.

A szkoda, bo sam Dungeon Hunter 4 to naprawdę przepięknie zaprojektowany, bogaty, zróżnicowany i wciągający hack'n'slash. Naprawdę wiele bym dał, by móc pobawić się w niego w formie wyczyszczonej ze wszystkich elementów freemium – jest to bowiem jedna z najbardziej imponujących produkcji na sprzęt mobilny, jakie pojawiły się na rynku w ciągu ostatnich miesięcy. W zasadzie po raz pierwszy w dotykowym hack'n'slashu nie psioczyłem na sterowanie, a sama fabuła – choć może niezbyt oryginalna – stanowi skok jakościowy w stosunku do poprzednich części.

I gdyby tylko te nieszczęsne mikropłatności wprowadzono z wyczuciem i poszanowaniem dla gracza, mielibyśmy hit. A tak, naprawdę trudno mi polecić Dungeon Huntera 4 z czystym sumieniem. Zobaczyć go warto (zwłaszcza że jest za darmo), ale poświęcać mu wolny czas – już niezbyt.