Stało się to, czego się obawiałem: Flappy Bird został bohaterem mediów. Wszystko dzięki niesłychanej popularności tej gry, która – choć to czystej krwi freeware – zasila sakiewkę autora kwotą 50 tys. dolarów. Dziennie.

Powiem szczerze: nie powinniśmy wspierać takich produkcji. Jest to bowiem nic innego, jak zrobiony na kolanie tytuł, który beztrosko kradnie cudze pomysły – i to w najgorszym możliwym stylu.

Spójrzcie tylko na grafikę – te wszystkie rury i stylistyka oprawy to po prostu zrzynka z Mario. Dźwięk – tak samo. Nawet zasady rozgrywki nie są oryginalne – w zasadzie nie różnią się niczym od wydanego trzy lata temu Piou Piou. I tam, i tu jest ptak, są przeszkody, a tapnięcie w ekran powoduje machnięcie skrzydełkami.

Jasne, można powiedzieć, że żadna gra nie bazuje na całkowicie oryginalnym pomyśle, a Mario to już legenda branży, którą znają wszyscy i "plagiatowanie" go to jak plagiatowanie Pana Tadeusza... Tylko że takie podejście może się szybko zemścić.

Niestety, producenci tworzą to, co gracze kupują. Jeśli Flappy Bird utrzyma popularność, możemy spodziewać się setek podobnych tytułów, które zaleją internet. Te wszystkie klony FarmVille i udawany "free to play" do dziś są zmorą grających na smartfonach. Naprawdę chcecie użerać się z prymitywnym, skopiowanym skądinąd gameplayem?

Na szczęście, Flappy Bird uczy nas również czegoś pozytywnego. Mianowicie, że wysoki poziom trudności nie musi być wadą, jeśli tylko gracz będzie w stanie czerpać przyjemność z kolejnych prób pobicia rekordu. To chyba jedyny tytuł, w którym wynik rzędu 15 punktów napawał mnie dumą. ;) Nie sądzę jednak, by wystarczyło to do polecenia wam tej gry. Omijajcie ją szerokim łukiem, nawet w App Store są tysiące lepszych produkcji.