Nie wiem czemu, ale mam niesamowite ciągoty do remake'ów gier z Commodore 64 czy Amigi. Zaprawdę, to były czasy piękne, kiedy byłem jeszcze podlotkiem, a grało się nie patrząc na to że piksele mogły wydłubać oko, a rozgrywka nie była zbyt skomplikowana. Takim też pieknym powrotem do zamierzchłych czasów jest Giana Return, nieformalny sequel Giana Sisters, gry bardzo podobnej do Super Mario Bros, niektórzy nawet uważali ją za chamską kalkę i zżynkę, choć sami autorzy przyznawali że nie taki był ich cel. Ale, wystarczy tej historii, czas wziąść się za konkrety.

Gra została wyprodukowana za "nieoficjalnym" przyzwoleniem firmy spellbound, którzy do twórców gry nie mają żadnych roszczeń co do wykorzystania marki. Według mnie bardzo miłe posunięcie ze strony tych panów.

Gra, tak jak i jej 8bitowa poprzedniczka jest typowym jump'n'runem, w tej materii nie dało się zbyt wiele wymyśleć. Biegamy po dość kolorowych poziomach, skaczemy, zbieramy rubiny (odpowiedniki monet z Mario) unikamy wielce złych i wstrętnych pułapek i przeciwników, choć im możemy równie dobrze skoczyć na głowę. Na dodatek możemy złapać parę ciekawych power-upów. Pierwszym jest koło, które zmienia naszą Gianę w punka, który irokezem może niszczyć niektóre z kamiennych bloków, następne bonusy umożliwiają nam strzelanie kulkami do przeciwników. Baaardzo skuteczne.  Jak widać, wiele do zkostniałego modelu rozgrywki nie dało się wnieść, ale może udało się twórcom chociaż wykonać to w przyzwoitej jakości? I tu już muszę odpowiedzieć twierdząco. Gra technicznie przypomina gry z Amigi, ma bardzo przyjemną, kolorową grafikę, wszystko działa/skacze/biega płynnie, nie można mieć zastrzeżeń co do animacji, a gra nadal utrzymuje swój cudowny retro-styl, który tak powinien urzec wielu starych wyjadaczy. Dla prawdziwych smakoszy pozostaje jeszcze chip-tune'owa muzyka. Jest parę przeróbek głównego motywu z gry, który na chip-scenie jest zaprawdę wychwalany, a do tego Twórcy stworzyli parę własnych utworów.

Ciekawą zmianą w stosunku do pierwowzoru jest dodanie tzw. Bossów. Ci są zaprojektowani z pomysłem, acz nie są zbyt trudni do pokonania. Ale to przynajmniej sprawia że gra się w grę przyjemnie i bez zbędnych zastojów czy nerwów. Przyjemne jest też to że gra jest dość długa, a światy są zróżnicowane. Ewidentnie postarali się projektanci poziomów, choć mogłyby być one odrobine dłuższe.

Gra sama zapisuje nasze postępy, dodatkowo racząc nas kodami do poziomów które już ukończyliśmy, jeśli chcielibyśmy wrócić do konkretnego etapu

Ogółem mówiąc, jest to kawał dobrej, rzemieślniczej roboty. Nie jest to dzieło na miarę największych hitów, ale naprawdę przyjemna platformówka jakich brakuje nam na naszych PCtach.