Pokazanie niezwykle bliskiego nam świata w mikroskopijnym rozmiarze nie jest szczególnie popularnym tematem w grach komputerowych. Było Micro Machines, gdzie jeździliśmy po kuchni, pokojach. Było Stunt GP i masę innych wyścigówek, gdzie kierowaliśmy resorakami. W Greenface: The Virtual Reality, twórcy chcieli pokazać wnętrze...komputera. I powiem, że to pomysł nader oryginalny.

 Do wyboru mamy dwie postacie - pomarańczowego Eddy'ego i miłą, zieloną żabkę Murphy. Naszym zadaniem jest wydostanie się z każdego poziomu z określoną liczbą żółtych agrafek o bliżej nieokreślonych kształtach. Oczywiście na drodze stają nam różne przeszkody - żarówki, bomby, niekiedy musimy je wykorzystać, aby otworzyć zamknięte przestrzenie. Poruszając się po terenie zjadamy chipy. Trzeba przyznać, że autorzy mają wyobraźnię.

 Poziomy są zaprojektowane dość ciekawie - niekiedy musimy naprawdę dość solidnie pomyśleć, aby wydostać się z niego/zdobyć złącza/okrążyć żarówkę/przeżyć. Jako ciekawostkę dodam, że czasami produkcja ta doprowadzała mnie do szału i wielokrotnie waliłem głową w klawiaturę.

 Chociaż znałem tą grę od dawna, dopiero dziś sobie o niej przypomniałem. Została wydana w 2001 roku, a więc mocno rysunkowa grafika, łącznie z tłami, musiała się zestarzeć. Nadal wygląda jednak znakomicie, genialnie wpasowuje się w cały ten klimat komputerowego szaleństwa. Niestety, nie usłyszymy żadnej muzyki - a szkoda, bo po wybraniu odpowiedniego zestawu utworów można by było stworzyć grę idealną.

 Jedyną - prócz wspomnianego już braku udźwiękowienia - wadą jest licencja shareware. Szkoda, że większość poziomów otrzymujemy po wpłaceniu na konto twórców okolo 20 dolarów. Ale zdecydowanie, za wysiłek włożony w tą grę należy się im. Bo stworzyli dzieło, które wprawdzie nie może konkurować poziomem trudności np. z Soldiersami, ale naprawdę jest udaną, czasami dość frustrującą platformówką logiczną. Zdecydowanie polecam.