Jet Set Willy to kontynuacja przyjaznej, aczkolwiek trudnej platformówki Manic Miner wydanej na ZX Spectrum. Ich głównym bohaterem jest Willy – górnik, który podczas pracy odnalazł w podziemiach jaskinię wypełnioną po brzegi skarbami. W drugiej części, już jako bogaty i ubrany w stosowny garnitur, musiał wysprzątać swoją olbrzymią posiadłość, co nie było takie łatwe. Dzisiaj przedstawiam wam Jet Set Willy III – nieoficjalny sequel fabularną poprzedniej części. Maria, oburzona stylem życia Williego, zwolniła się z pracy. Ten szybko zatrudnił nową gosposię – Dorris. Po pewnym czasie cały dom się zmienił, a wszędzie pojawiły się kreatury, które nie są zbyt przyjaźnie nastawione do głównego bohatera. Od czego jest jednak system bezpieczeństwa? Wystarczy jedynie włączyć generator, a całe niechciane towarzystwo pójdzie tam, skąd przybyło! Niestety, pech chciał, że włącznik znajduje się na samym końcu rezydencji. No cóż, jeśli wcześniej udało się ogarnąć ten bałagan, teraz wszystko powinno pójść bez problemu... prawda?

 Klasycznie już dla wszystkich kopii gier z wpadającym w kłopoty górnikiem ilość żyć jest trzykrotnie większa niż w innych platformówkach tego typu. Dlaczego? Bo każde znalezienie kluczyka otwierającego drzwi oznacza przynajmniej kilka prób przeskoczenia z jednej platformy na drugą i (często jednoczesnego) omijania łażących/latających/lewitujących przeciwników. Na trudność wpływa również wielkość mapy. Pozornie wydaje się to zaletą, a nie wadą. Pozornie. Poziom musi mieścić się w całości na ekranie monitora, przez co główny bohater jest o wiele mniejszy, co z kolei wpływa na zwinność ruchów gracza. To tak, jakbyś miał kierować jednopikselową kropką – najpierw musisz ją widzieć. Być może trochę przesadzam, ale na pewno nie dałbym Jet Set Willy III dzieciom, dla których wydaje się być przeznaczony.

 Ewidentnym ewenementem są sztuczni oponenci, którzy już od Manic Miner wyróżniali się spośród tłumu. Nie chodzi mi bynajmniej o poziom AI – ten stoi na odpowiednim dla wszystkich produkcji tego typu poziomie, bardziej intryguje mnie wygląd. Ogromne żyletki, zieloni okularnicy chodzący jedynie w spodniach (nie zimno im?), chodzące głowy w kapeluszach, latające rybie szkielety, samotoczące się kamienie czy fioletowa kaczka. Co jak co, ale gdybym we własnym mieszkaniu zobaczył taką zgraję, umarłbym ze śmiechu, a nie kontaktu z nimi.

 Grafika, jak na sześcioletnią, wygląda bardzo dobrze – plansze prezentują odpowiedni poziom. Z całości jedynie postacie zostały w starym stylu, co jest bardzo dobrym rozwiązaniem, nie wyobrażam sobie Williego w kolorach, gra straciłaby wtedy swój styl. Po (ubogim, ale jednak) intrze, spodziewałem się starych, nieco już zapomnianych rytmów. Niestety, jak się okazało, jedynymi oznakami dźwięku są momenty zdobycia klucza. Szkoda.

 Jet Set Willy III to udana kopia JSW. Zawiera wszystko, co mieć powinna: klimat, ciekawą (jak na możliwości) fabułę i dziwnych przeciwników. Zasługuje na czwórkę.