Punishment: The Punishing - tak brzmi tytuł sequela doskonałej zręcznościówki z pomysłem. Druga część gry przynosi nowe pomysły, większe urozmaicenie poziomów i nową oprawę, zabiera jednak to, z czego czerpałem najwięcej radości podczas pokonywania kolejnych plansz w oryginalnym "Punishment". Zmieniła się całkowicie zasada "odbywania" tytułowej kary, niestety, w moim odczuciu, na gorsze. Pierwsze wrażenie było bardzo pozytywne. Produkcja oferuje nową, bardziej wyszukaną i stonowaną oprawę graficzną, specyficzny, paranoiczno-klaustrofobiczny klimat i nowe elementy otoczenia, takie jak trampoliny, wodę (kwas?) oraz przełączniki. Niestety, efektu obracającego się ekranu tutaj nie uświadczymy. A szkoda, bowiem był to pomysł, który sprawiał, że pierwsza część przyciągała do ekranu jak magnes. W sequelu "odbywanie" kary polega na włączeniu wszystkich przełączników w celu otwarcia drzwi prowadzących do następnego etapu. Na najniższym poziomie znajduje się główna dźwignia, która zawsze przestawia się po odkryciu nowej planszy - uniemożliwia to "standardowe" wykonanie postępu w grze. Gracz musi więc zejść, zmienić ustawienie owego przełącznika, następnie powtórzyć całą przygodę pokonując wcześniej przebyte poziomy, by wreszcie przejść przez drzwi prowadzące do nowych części gry. Ale cóż to? Znów pojawia się komunikat "Main switch is out!"... No to jeszcze raz... zejście na dół, ponowne pokonywanie poziomów, etc. Nie podoba mi się ten pomysł, ponieważ w pierwszej części to od gracza zależało, czy spadnie, czy przebrnie dalej. W Punishment: The Punishing jesteśmy natomiast zmuszani do ciągłego "spadania". Plusem sequela jest możliwość zagrania z kolegą na jednym komputerze (klawisz Enter aktywuje drugiego gracza). Muzyka w grze jest beznadziejna - brzmi jak piłowanie metalu połączone z wbijaniem gwoździ w trumnę. Wiem, została tak zrobiona celowo, jednak autor tu wyraźnie przesadził w kwestii torturowania graczy. Powiem inaczej - w zakresie wkurzania ludzi doszedł do perfekcji :). Dźwięki brzmią tak samo, jak w pierwszej części - ich jakość nie zmieniła się, nadal prezentują średni poziom wykonania. No cóż, powiem szczerze, że zawiodłem się na Punishment: The Punishing. Oczekiwałem rozwinięcia sprawdzonego pomysłu, tymczasem gra, z trudnej, acz przyjemnej zręcznościówki, stała się prawdziwą torturą. Warta jest jednak chwili uwagi, ponieważ ma niesamowity, klaustrofobiczny klimat budowany przez ciekawą oprawę graficzną. Nie wystarcza to jednak, bym mógł z czystym sumieniem postawić tej produkcji ocenę wyższą od brązu.