Trudna jest rola recenzenta, gdy ma problemy z graniem w tytuł, który musi potem opisać. Na szczęście w tym wypadku nie musiałem zbyt długo męczyć szarych komórek, by móc ocenić tą pozycję. Po kilku poziomach wiedziałem, czego się spodziewać: dobrej, choć od początku bardzo trudnej gry z ciekawą ideą.

 Wychwalany przeze mnie pomysł na reguły Sequentiala jest następujący: na kwadratowej planszy, podzielonej na równie kwadratowe 144 pola, umieszczone są różnokolorowe elementy; wskaźnik w kształcie (przykro mi, nie odwróconego) krzyża posiada nadprzyrodzone moce. Każde kliknięcie powoduje usunięcie znajdujących się nad kursorem klocków i ich przeniesienie w miejsce pozbawione przeszkód. W późniejszych etapach dochodzą inne kolory, które zmieniają się w określonej kolejności. Do każdego koloru przypisano priorytet zmiany, widoczny na schemacie po prawej stronie panelu. Brzmi to dziwnie, ale zasady gry są łatwe do opanowania, problem sprawiają dopiero samodzielne próby stosowania sztuczek powodujących znikanie zapełnionych kawałków struktury. A oczyszczenie z nich pola gry jest naszym jedynym celem.

Skoro mowa o sztuczkach, to wypada retorycznie zapytać: ile już było produkcji, w których należało całkowicie samemu zrozumieć prawa nimi rządzące? Autor postanowił pomóc nam tylko niejasnym schematem przemiany fragmentów. Niestety w grze nie znajdziemy żadnego samouczka, który zwierałby choćby najprostsze kombinacje ułatwiające usunięcie niechcianych sztabek. Bez niego zaś Sequential staje się do tego stopnia trudny, że osobom o niskiej tolerancji dla takich tytułów odechce się grać. Natomiast ludziom z długim stażem w grach logicznych oferowana formuła powinna się spodobać. Ich z kolei może zniechęcić brak wyzwania, ponieważ od początku dostępne są wszystkie poziomy oraz praktycznie nieskończona liczba żyć, bo aż 900.

Z drugiego, mniej istotnego, planu wybija się ciekawy, elegancki styl graficzny oraz muzyka. Chociaż w minusach znalazł się brak możliwości jej wyciszenia, przygrywające w tle dwa utwory – jeden w menu, drugi podczas rozgrywki – są dobre. Oczywiście po setnym uruchomieniu ich atrakcyjność niknie, a w tym przypadku nie mogłem skorzystać ze sprawdzonej kombinacji „gra + Winamp”.

Po dość długich wahaniach postanowiłem ocenić Sequenciala sprawiedliwie, czyli w pobliżu środka skali. Jest to bowiem gra kontrowersyjna: jedna osoba ją wychwali, a druga czym prędzej pozbędzie się z dysku.