Widziałem wielu różnych bohaterów platformówek. Począwszy od komandosów i magicznie uzdolnionych dziewcząt przez zwierzęta i roboty aż do istot nieprzypominających kształtem nic spotykanego na Ziemi. Jednak wcielenie się w samego diabła, mimo jego młodego wieku, było dla mnie głównym bodźcem ujrzenia tej oryginalnej produkcji na własne oczy.  Początek trochę rozczarował. Rozdzielczość 320x240 to czasy prehistorii komputerowej i stosowanie jej w grze z 2006 r. jest pewnym nieporozumieniem. Trochę niepodpasowało mi również użyte tło do tekstów - szary pasek na białym tle. Ale dalej było już tyko lepiej. Główny bohater, mimo diabolicznego i złego do szpiku kości charakteru, musi stawić czoło wyzwaniu, jakim jest uratowanie rodzimej wioski. To jedyny kandydatem, bo jego ojciec - potężny wojownik - ma dolegliwości wieku starczego; nie ma więc wyjścia; trzeba walczyć.  Grę The New Satan Sam cechuje duża różnorodność ruchów i ataków. Walczyć można przy użyciu naturalnych zdolności - pojedyncze strzały ognia, "bomby" zrzucane z wysokości oraz wiązka niszczycielskiej energii - jak również miecza, wyrzutni rakiet (a nawet siły umysłu) czy rozmaitych pojazdów. Mógłbym się mądrzyć, że na różnych wrogów należy stosować inną taktykę, ale nie ma to jak skok w środek gdaczących (taki dźwięk wydają) fioletowych jaj i posiekanie ich wszystkich ostrzem potężnego miecza. Taki sam atak jest równie skuteczny w przypadku latających w okrągłych spodkach kosmitów czy wielkich włochatych kul. Żeby ukończyć każdą ze 127 plansz, trzeba wymazać z niej całą egzystencję prócz siebie. Z tego powodu czasem trzeba będzie odrzucić miecz i zastosować mniej wydajne metody, gdyż dziury, w których czają się "źli" są tak ciasne, że wskoczenie do nich powoduje natychmiastowe upuszczenie miecza i utratę jednej czerwonej kulki (symbolizującej życie).  Oprawa graficzna wygląda interesująco, aczkolwiek we znaki daje się bardzo niska rozdzielczość. O wiele lepiej The New Satan Sam stoi pod względem dźwiękowym - płynąca w tle melodyjka bardzo ładnie wpasowuje się w otaczający klimat, a dźwięki , które słychać podczas eksterminacji zachęcają do dalszego zdobywania "fragów". Niestety, główny bohater jest raczej małym ognikiem niż tytułowym szatanem. Nawet jego moce psioniczne pozwalają mi go klasyfikować razem z Songo-Kanem i jego podobnymi niż panem czeluści piekielnych. Ale i tak zabawa jest przyjemna. Uwaga, prezentowany screenshot został rozciągnięty!