Buziol, mimo stworzenia kilku gier, znany jest głównie z niezwykle grywalnego wznowienia hitu sprzed lat - Mario Forever. Całkiem niedawno pokazał światu swoją następną produkcję, o intrygującym tytule - Urbagility 2. Niestety nie udało mi się dotrzeć ani do fabuły gry, ani do poprzedniej części (chyba że dwójka nie oznacza kontynuacji). Ale do rzeczy.

 Bohaterem tej platformówki jest sympatycznie wyglądająca żółta buźka w czerwonych trzewiczkach i czapeczce z pomponikiem, która biegnie sobie z lewej na prawą stronę ekranu likwidując przy okazji przeszkadzające stwory: zielone żelki, skaczące buzie, okolcowane kwadraty i inne. Do eliminacji służy jej niezwykle rozległy arsenał, dość rzadko spotykany w tego typu grach. Do dyspozycji pompolinka oddano jedenaście rodzajów broni, z czego dziesięć wymaga amunicji (każda innej). Można ją zdobyć zbierając z planszy lub dokonując zakupów w sklepie po ukończeniu każdego etapu. Moim zdaniem taka różnorodność nie służy grywalności. W grze, która z założenia ma niewiele wymagać od gracza, nie byłem w stanie przyswoić sobie jaka broń jest do czego i najczęściej korzystałem z podstawowej.

 Tym trudniej jest korzystać z całego zestawu, gdy próbuje się pobić rekord w trybie "survival". Cel jest prosty, jak sama nazwa wskazuje, przeżyć. Z początku jest spokojnie, jednak każda kolejna sekunda zwiększa zamęt na planszy. Pojawiają się kolejni wrogowie, z nieba spadają prezenty, amunicja i rozmaite przeszkadzajki. Po utracie trzech żyć, najlepsi mogą dopisać swój wynik do listy na oficjalnej stronie gry.

 Grafika nie powala. Owszem, jest kolorowa i dopracowana, ale rażąco prosta. Szczególnie dotyczy to napotykanych przeciwników, którzy bardziej przypominają figury geometryczne z oczami niż egzotyczne kreatury. Nadrobić to próbuje ścieżka dźwiękowa. Niektóre melodyjki są zdrowo pokręcone, ale ogólnie przedstawiają się jako skoczne i wesołe. Długo głowiłem się jaki medal wręczyć Urbagility 2. Ostatecznie zdecydowałem się na mocny brąz, ale sami oceńcie. Miłej gry!