Mógłbym próbować rozbudzić waszą ciekawość i zachęcić do przeczytania recenzji wymyślając jakiś interesujący wstęp. Mógłbym napisać o fabule, o największych zaletach tej produkcji. Powinienem zrobić wszystko, żeby tylko DROD - Architects Edition zaintrygował was do tego stopnia, że pobierzecie go i zagracie. Dzisiaj zadanie wstępu jest strasznie uproszczone - wszystko to o czym wyżej pisałem zawrę w jednym zdaniu, a właściwie nawet nie w zdaniu - rozwinę tylko skrót. DROD - Deadly Rooms of Death.  Omawiana dzisiaj produkcja jest grą logiczną. Wcielamy się w wojownika, który przemierza korytarze i pomieszczenia zabijając hordy potworów. Wszystko jednak dzieje się nie w czasie rzeczywistym, tylko turowo (nie dokładnie tak, ale chyba można tak powiedzieć). Mianowicie na każde nasze przesunięcie o jedno pole, bądź obrót, każdy potwór na planszy może przesunąć się o jedno pole. Postacią kierujemy za pomocą klawiszy numerycznych, a odwracamy Q,W.  W każdym „pokoju” jest tylko jedna droga naprzód i jest ona zablokowana tak długo, dopóki nie zabijemy wszystkich stworów. A tych jest kilka rodzajów. Początkowo spotykamy tylko najprostsze w pokonaniu chrabąszcze, ale w następnych poziomach wrogowie stają się coraz bardziej wymagający. W większości przypadków wystarczy wroga przebić mieczem, jednak kolejne stwory zachowują się coraz mądrzej (chrabąszcze same podchodzą na wyciągnięcie ręki, a gobliny potrafią się już cofać). Oprócz wymienionych spotkamy także węże, chrabąszcze-matki, pająki, jakieś wodne stwory i parę innych.  Muzyka wychodzi na 0 - w menu jest przyjemna i dynamiczna, ale to co się z nią dzieje podczas gry szokuje bardziej niż swojego czasu wywody Józefa O. Przygrywa jakaś powolna, smutna, wręcz pogrzebowa muzyka. Na szczęście można ja całkowicie wyłączyć. Natomiast dźwięki, mmm, miodzio. To co słychać z głośników podczas uderzenia w ścianę, zabicia przeciwnika, wszystkich przeciwników na ekranie, śmierci bohatera to po prostu trzeba usłyszeć. Graficznie DROD - Architects Edition wygląda, jak wygląda większość gier logicznych, czyli da się pograć, ale szału nie ma.  Uważam, że DROD - Architects Edition zasługuje na to, żeby go pobrać i zagrać. Mimo paru niedociągnięć (grafika i muzyka) można przy niej przyjemnie spędzić czas. Fanom gatunku prawie na pewno przypadnie do gustu, a pozostałym? Hmm, ciężko powiedzieć. Lecz jeśli ktoś wpadnie w sidła DROD - Architects Edition, to dzięki dołączonemu edytorowi plansz, pobiera grę z cyklu „graj na wieki wieków”.