Już od dziecka uwielbiałem gry komputerowe. Praktycznie nie miałem styczności z konsolami, czasami wychodziłem tylko do salonu z automatami. Grywałem na starym komputerze ojca z procesorem 400 MHz, potem już na własnym, który zresztą jeszcze leży w piwnicy. Pamiętam trzy tytuły: Quake, Virtua Fighter i Jazz Jackrabbit II. Dzisiaj mam zamiar napisać o tym ostatnim, za którym stoi studio znane powszechnie jako Epic Games (tak, te same).

Jazz Jackrabbit 2 to niewątpliwie gra (przynajmniej dla mnie) kultowa, klimatyczna i ponadczasowa. Śmiem nawet stwierdzić, iż Rayman przy nim to malutka mrówka. Bohaterami są tytułowy królik Jazz i jego mniej rozgarnięty brat Spaz. Ich zadaniem będzie przejść przez cztery etapy złożone z kilku poziomów. Ciężko określić jest fabułę całej gry, gdyż każda część ma swoją malutką historyjkę, co zresztą widać po tytułach i rysunkach. Tutaj jednak schodzi ona na boczny tor, dając autorowi możliwość do uwolnienia fantazji. Wynikiem tego jest fakt, iż każdy podrozdział wygląda kompletnie inaczej, co nie oznacza, że wyszło to produkcji na złe - wręcz przeciwnie, dzięki temu wszystko nabiera nowych barw. Skoro już o barwach mowa, światy w Jazz Jackrabbit 2 są naprawdę wypełnione całą paletą kolorów i, wbrew pozorom, wcale nie wpływa to rozpraszająco na rozgrywkę, co jest dużym osiągnięciem.

 Szkoda, iż wybór pomiędzy bohaterami nie ma większego znaczenia. Owszem, posiadają odmienne umiejętności, lecz podążają taką samą ścieżką, zarówno Strony Mocy jak i ze względu na plansze. Mimo to należy przyznać, że mają masę przydatnych cech, takich jak zwisanie trzymając się za uszy, używanie ich jako śmigieł do zrobienia dłuższego skoku, używanie równie sprawnie co Crash “ciężkiego skoku” (mam nadzieję, że wiecie o co mi chodzi) czy odbicie się od sprężyny i stworzenie z siebie kuli, która absolutnie przypadkowo przypomina słynnego Sonica. Należy przyznać, że gra zawiera wiele elementów, które starszy gracz zinterpretuje jako swego rodzaju “mrugnięcie oka” od autora. Każdy z nich nosi przy sobie również pistolet, którego amunicja jest czymś podobnym do glutów (a czego się spodziewać, toż to gra raczej familijna) , które, podobnie jak bonusy dające krótkotrwałe zdolności lub punkty, można znaleźć w skrzyniach lub ukrytych miejscach. Nasi marchewkożercy będą opróżniać swe magazynki strzelając do żółwi, nietoperzy, palących zioło gąsienic, diabełków, latających jaszczurek i wielu innych pokręconych przeciwników. Na końcu każdego poziomu czeka na nas oczywiście boss, każdy z nich jest twardy i należy stosować nań inną taktykę niż na jego pracowników.

 Popełniłbym wielki błąd, gdybym nie wspomniał o drugim, niezwykle rozbudowanym jak na platformówkę trybie rozgrywki: party mode. Jak zapewne się domyślasz, polega on na grze z drugim graczem, zarówno przy jednym komputerze jak i przez Internet. Zawiera takie tryby jak cooperation (zwykły tryb rozgrywany przez dwie postacie jednocześnie, niemożliwy przez Internet), battle - klasyczny deathmatch, race - kto pierwszy dotrze do końca, treasure hunt - zbieranie jak największej liczby bonusów i jakże słynny capture the flag (niestety, niedostępny w grze przez Internet). Trzeba przyznać, iż jest to poważna dawka przedłużenia grywalności.

 Czas rzec słów kilka o grafice. Jak już powiedziałem, Jazz Jackrabbit 2 jest przesycony kolorami, co nie powoduje mdłości równych dłuższemu patrzeniu na odcienie różu. Animacje wyglądają wspaniale, podobnie jak postacie nie widać na nich piętna czasu. Niestety pewną wadą jest maksymalna rozdzielczość 640 x 480 z maksymalnie 16 bitową paletą kolorów. O wiele lepiej sprawuje się natomiast udźwiękowienie - pokręcona melodia i odgłosy przypominają zakręcone kreskówki z końca XX wieku.

  Jazz Jackrabbit 2 to piekielnie grywalna produkcja. W moim osobistym rankingu wartości kładzie na kolana każdą platformówkę z jaką miałem okazję się zetknąć piękną grafiką, poziomami i bohaterami, no, może poza Super Mario World 3.