W porównaniu do takiej kategorii jak gry zręcznościowe, First Person Shootery są trochę mniej rozwinięte. Nie dziwi więc fakt, że wiele z nich jest do siebie podobne, a nawet identyczne. Zdawałoby się, iż darmowy tytuł mocno oparty na bestsellerowym hicie ma sukces w kieszeni... czy na pewno?

 Bohaterem Darkest Island opowieści jest Daniel, zagubiony, lecz twardy w środku człowiek, który pogrąża się w smutku po utracie swojej Karen. Owego feralnego dnia, gdy to po kilkuminutowym patrzeniu na jej zdjęcie położył się spać i został uprowadzony. Obudził się na tajemniczej wyspie, gdzie były przeprowadzane potworne eksperymenty na ludziach. Nie mając na zamiarze przemiany w jakiegoś obrzydliwego pokraka, Daniel musi jak najszybciej opuścić to paskudne miejsce... i przy okazji zabić wszystko co się rusza, włącznie z niecnym twórcą tego przedsięwzięcia. Brzmi znajomo? Jeśli grałeś kiedykolwiek w Far Cry’a, prawdopodobnie zauważyłeś powiązanie. Nie jest to jedyny związek, aczkolwiek tylko jeden krok dzieli od krawędzi i dużej, ba, ogromnej dziury.

 Jak na produkcję o tajnych doświadczeniach przystało, muszą w niej być najróżniejsze żywe trupy, mutanty i inne stwory. I zaiste tak jest, na krótko wchodzą nawet, niewątpliwie najlepsi, uzbrojeni żołnierze. Wszystko byłoby sielankowo i ciekawie, gdyby nie jeden, psujący niemiłosiernie rozgrywkę fakt – wszyscy są głupi jak gumiak Leppera. Wiele z nich ma często problemy z zauważeniem gracza, nie mówiąc już o tak skomplikowanych operacjach jak otworzenie drzwi czy zejście po schodach. Eliminacja tak bezrozumnych stworzeń zamienia ewentualny (ale mało możliwy) strach na litość i chęć zostawienia ich w spokoju. Pokładane nadzieje w Szefie zostały zmiecione niczym skrzynka pocztowa przez tornado – wystarczy dłuższa seria z karabinu maszynowego w kierunku głowy, a ten padnie, nawet nas nie dotykając (bo broni palnej oczywiście nie posiada).

 Skoro już o orężu mowa, czas go trochę opisać, gdyż jest to najlepszy element w całej grze. Skłamałbym, gdybym powiedział, że działają bez zarzutu i są podobne do rzeczywistych odpowiedników, ale również i wtedy gdybym rzekł, iż są fatalne. Większość z nich jest żywcem wyjęta z FC (prócz broni białej i AK-47): M249, P90, strzelba półautomatyczna, Desert Eagle są takie same. Każda z nich posiada oczywiste wady i zalety (karabin snajperski długo się ładuje, ale strzał jest perfekcyjny; strzelba jest potężna, ale tylko na bliskie odległości), które należy wykorzystywać w starciach. Mimo to, jakiejkolwiek broni gracz by nie użył, i tak posiada dwieście punktów życia.

 Największymi i najszczwańszymi oponentami w całej produkcji, na których nie ma żadnej broni to błędy – paskudne babole w kodzie, które potrafią przyćmić efekt ciężkiej pracy. Niebywale frustrujące są sytuacje, gdy zabite monstrum wstaje z ziemi lub upiory pojawiają się cały czas w tym samym miejscu po przekroczeniu jakiegoś niewidzialnego punktu, który może stać akurat na środku korytarza. Kolejnym minusem jest klaustrofobia, jakiej można się nabawić podczas grania w Darkest Island. Dziewięćdziesiąt procent rozgrywa się w środku ciasnych laboratoriów, a trzeba pamiętać, że rozgrywka jest bardzo krótka (dlatego pytam się, cóż za geniusz podzielił ją jeszcze na dwa rozdziały?).

 Oprawa audiowizualna nie stoi na dobrym poziomie. Zarówno animacje jak i świat prezentowały poziom, który był jeszcze dopuszczalny sześć, może siedem lat temu. Sprawa dźwięków jest jeszcze prostsza – muzyka nie istnieje, a odgłosy strzałów są na średnim poziomie.

 Darkest Island jest trudną do podsumowania produkcją: nie pasuje jako przerywnik pomiędzy zajęciami przez rozmiar instalatora i czas opuszczania gry, ale i nie trwa dłużej niż godzinę. Mimo to, wbrew własnej opinii, granie weń sprawiło mi małą przyjemność. Tak więc, jeśli nie chcesz ani niczego zobowiązującego jak Half-Life, ani siekaniny pokroju Serious Sama, a czegoś pośrodku, ten tytuł powinien być dobrym wyborem.