Mam wrażenie, że niektórzy projektanci robią to specjalnie. Chcą za wszelką cenę pokazać, że dobra produkcja nie potrzebuje wcale ani niesamowitej oprawy, ani fabularnej głębi. Musi być po prostu fajna.

Bo jak inaczej mam patrzeć na Escape Goat? – robione na modłe 16-bitowców brzydactwo, w którym sterujemy kozą. Żeby to chociaż był byk albo żubr – ale nie, pod kontrolę dostajemy przedstawicielkę pospolitego gatunku capra aegagrus. No i szczura, który co i rusz pomaga nam wydostać się z tarapatów.

Otóż – wspominałem o sensownej fabule? – znajdujemy się w niezwykle wymyślnym więzieniu, pełnym przycisków, przełączników, zamkniętych drzwi i czyhających na nas przeciwników. Ucieczka wymaga więc nie tylko zręcznych palców (raciczek?), ale też tęgiej głowy, bo nie wszystkie wyzwania należą do trywialnych.

Tutaj jednak objawia się nam największa zaleta Escape Goat – to świetne projekty poziomów i bardzo dobrze wyważony poziom trudności. Zagadki robią się stopniowo coraz bardziej wymagające, ale nie mamy wrażenia, jak np. w Super Meat Boy, że ktoś rzucił nas na głęboką wodę dla czysto sadystycznej przyjemności. Gra pomaga się nam z nią oswoić i nie karze nadmiernie, jeśli przez przypadek poślemy kozicę do krainy wiecznej zielonki. Dzięki temu czułem zachętę do przechodzenia kolejnych poziomów i satysfakcję, gdy udawało mi się je ukończyć.

Łatwość wpadnięcia w pewnego rodzaju flow sprawia, że kilka minut spędzonych przy Escape Goat szybko zamienia się w parę godzin. Z pewnością pomaga w tym naprawdę dobrze zrobiona – zwłaszcza jak na grę niezależną! – warstwa techniczna. Sterowanie jest bardzo wygodne, nic się nie przycina ani nie wiesza, a przygrywająca w tle muzyka dodaje tej surrealistycznej produkcji niezwykłego klimatu.

Ogółem – jest się czym zachwycać. Czekam z niecierpliwością na sequel!