Najwyższa pora na trochę klasyki. Zaraz się pewnie podniosą głosy, czemu tak późno. Powiem tak: skoro taka gra pojawia się teraz, to najlepiej świadczy o tym, że mimo upływu lat nadal świetnie się trzyma. Spójrzcie zresztą na ocenę.

Fabuły brak. Nasza postać to mała fioletowa kulka idąca przed siebie w sobie tylko znanym celu. I jak można się domyśleć, na jej (naszej) drodze staną oczywiście przeciwnicy. Tych można albo ominąć, albo zastrzelić. My wybieramy to drugie. Standard? Standard. A jakże. Niewiele więcej można też powiedzieć o krainach, przez które przyjdzie nam przejść. Zaczynamy – uwaga, uwaga – w lesie. Potem wchodzimy do jaskiń i tak dalej... Kto grał w swoim życiu w platformówki, ten wie, gdzie to się skończy.

Czy jest zatem w Furry coś takiego, co pozwoli nam na dłużej przy niej zasiąść? Oczywiście. Pomijam fakt, że mnie osobiście schematyczność nie przeszkadza. Lubię platformówki, to chyba widać. Są tu jednak pewne urozmaicenia. Po pierwsze: bronie. Te będą trzy – pistolecik, karabinek i karabin cząsteczkowy, z czego każda jest odpowiednio inna. Inaczej sobie tego nie wyobrażam, zwłaszcza przy takiej liczbie. Szczególnie ta ostatnia broń jest ciekawa – ma mały zasięg, ale wrogów załatwia od razu. Nie oczekujmy jednak cudów – będą one rozmieszczone w określonych miejscach i tylko wtedy będziemy mogli ich użyć. No dobrze, pobawić się. Drugą ciekawostką są przeszkody. O ile wysuwane kolce już widziałem, to skaczące miny pamiętam do dziś (a grałem w to już jak byłem młodszy) – łącznie z lokalizacją tych najtrudniejszych. Często będzie trzeba skoczyć w jednym, konkretnym momencie, żeby dalej pójść w jednym kawałku. A jakby komuś było mało – wkrótce zaczną się kombinacje, na przykład zarwany most, wysuwane kolce i gość z karabinkiem po drugiej stronie. Okazji do utraty żyć będzie sporo... Ale od czego są checkpointy.

Przyznałem się już do tego, że gra ma swoje lata. Plus i minus. To drugie – grafika. Choć wciąż jest ładna, razi stosunkowo mała szczegółowość podstawowych elementów. Ale i tak (subiektywnie) jest lepiej niż w chociażby przygodach Jablesa... To pierwsze – muzyka. Jest po prostu genialna. Wykonane w TakeTrackerze (kto wie, co to jest?) melodie są na tyle intensywne, a przy tym nie czuć od nich starości, że słucha się ich z przyjemnością już od pierwszej chwili. Od tej normy odbiega tylko trochę ostatni utwór. Ale co tam. 8 bitów, 4 kanały i słuchawki. Więcej nie potrzeba.

W Furry zakochałem się już dawno temu. Miejscami jest trudna, ale zawsze można spróbować jeszcze raz, także nic straconego. A potem można się będzie pochwalić, że wskoczyło się na kładkę bez utraty energii. Pokażcie mi dziś grę, która to umożliwiała. Pozycja obowiązkowa dla każdego fana platformowych strzelanek. Kto jeszcze nie widział – pobierać natychmiast. A resztę zachęcam do odświeżenia pamięci. Dla tej gry warto.