Rupert B. nie wyróżniał się z tłumu. Ot, przykładny pracownik, który właśnie kończył pracę nad pewnym projektem. Pech chciał, że ten moment wybrali sobie agresywni kosmici, by najechać Ziemię. Rupert w mig zmienił się w jedyną osobą zdolną uratować nasz świat. Stał się superbohaterem. Stał się... Kapitanem Binarnym!

 Sylwetka Kapitana bardzo przypomina głowę rodziny Iniemamocnych. Różni się tylko wdzianko, blond loczek na wzór Baby Jo i otoczenie. Kosmici wreszcie dostrzegli Polskę i zrezygnowali z pacyfikacji USA. Kapitanowi przyjdzie zwalczać hordy najeźdźców w rodzimych realiach. Z polskimi napisami na sklepach, reklamą "Pij mleko" na przystanku autobusowym, starszymi paniami w wełnianych beretach. Nawet opuszczając tereny miejskie i trafiając do punktu zerowego napaści, czyli do polskiej wsi Plewki, wszędzie czuć rodzime realia. A już na pewno humor, który uderza już na samym początku (historyjka wprowadzajaca á la komiks) wizerunkiem Kapitana Binarnego i nie opuszcza nas do samego końca.

 Arsenał bohatera nie jest może ogromny jak przystało na najnowsze produkcje, ale wystarczający. Po pierwsze, co muszę pochwalić, Kapitan może korzystać tylko z jednej broni na raz i nie chowa w gatkach pozostałych pukawek. Jeśli do tej, którą znajdzie na swojej drodze, skończy się amunicja, sięga do podstawowego wyposażenia ze słabą siłą rażenia, ale za to niewyczerpalnym zapasem nabojów. A jak ufok podejdzie zbyt blisko to może oberwać z łokcia uzbrojnego w ochraniacz. oJedyne do czego można się przyczepić to nawałnica przeciwników, których jest więcej niż mrowie i po prostu nie da się ich wszystkich unieszkodliwić niepozwalając na oddanie strzału. Szczególnie frustrujący jest moment podniesienia lepszej broni i stracenia życia w następnej chwili. Ale i tak chce się grać dalej.

 To co pierwsze rzuca się w oczy to przepiękna grafika. Ba, tak zawsze wyobrażałem sobie dobrze zrobioną zręcznościówkę, chociaż Kapitan Binarny posiada także elementy gry platformowej. Dźwięk, tylko trochę ustępuje części wizualnej, jednak w trakcie walki nie zwraca się na nią większej uwagi. Do tego poczucie humoru scenarzystów oraz wyśmienita grywalność tworzą z tej produkcji jedną z lepszych w swojej klasie. Jeżeli wszyscy studenci Polsko-Japońskiej Wyższej Szkoły Technik Komputerowych potrafią tak robić gry to jestem pełen uznania. Szkoda tylko, że ta posiadają jedynie trzy poziomy. Dostępna jest również angielska wersja gry.