Kiedy świat zalewają coraz to nowe gry RPG, w których akcja i zdobywanie doświadczenia mają pierszeństwo przed oryginalną fabułą i odgrywaniem roli, Spiderweb Software stoi na straży starego porządku tworząc produkcje, które w pełni zasługują na trzy litery: RPG. Chociaż firma ta znana jest głównie z serii Avernum i Geneforge, przed rozpoczęciem ich wydawania, popełniła interesujące "Nethergate" opowiadające o walce Rzymian z Celtami na wyspie Brytanii, gdzie decydujące słowo ma tajemnicza siła. Po kilku latach zdecydowano o usprawnieniu tego tytułu i wyposażeniu go w nowocześniejszy, znany z Avernum, silnik gry. Tak powstało Nethergate: Resurrection.

Założę, że nie mieliście okazji pograć w poprzednią wersję gry. Co was z grubsza czeka po zainstalowaniu? Ogromny świat do eksploracji, mnóstwo zadań do wykonania, przeciwników do pokonania, przedmiotów do zdobycia, a wszystko to w środku epickiej powieści, która ani na moment nie nuży. Faktycznie, brzmi to jak reklama, ale co zrobię, skoro po raz kolejny gram w naprawdę niezłą produkcję, do której po kilku tygodniach mogę wrócić, żeby na nowo odkrywać jej walory.

Na początku, jeszcze przed rozpoczęciem przygody, należy opowiedzieć się po jednej ze stron. Rzymianie występują w roli najeźdźców, potrafią doskonale władać bronią, jednak sfera magiczna jest dla nich wciąż tajemnicą i nigdy nie będą w stanie osiągnąć w niej mistrzostwa. Celtowie to autochtoni, nie musieli tak często posługiwać się siłą fizyczną, dlatego skupili się na rozumieniu natury. W zależności od wyboru, będzie trzeba obrać trochę inną taktykę na przetrwanie. I z innej strony obejrzy się, a nawet weźmie udział w wydarzeniach, które toczą się w tle. Jak powszechnie wiadomo, historię piszą zwycięzcy, dlatego nie ważne czyimi losami kierujemy, zawsze jesteśmy tymi "dobrymi". I działamy w imię wyższych ideałów.

Poza dobrze opowiedzianą historią, większość przygody nie różni się od siebie. Grupka śmiałków przyjmuje kolejne zlecenia, czasem płatne, czasem z pobudek moralnych. Każda misja to okazja do zyskania doświadczenia, które po przeliczeniu na poziomy pozwala podnosić umiejętności postaci. Nethergate: Resurrection nic pod tym względem nie zmienił w stosunku do serii Avernum. Poza cechami podstawowymi, każdy osobnik opisany jest kilkunastoma innymi, np. handel, posługiwanie się mieczem lub Krąg Wojny (zdolność magiczna). W zależności od miejsca w formacji i wykonywanych czynności, należy rozwijać bohaterów w inne strony. Z jednej strony brakuje mi podziału na profesje, ale z drugiej, wiedząc w jakim świecie Spiderweb osadził tę grę, trudno wymagać stworzenia czarnoksiężników czy, co ciekawsze, rasy innej niż człowiek. Jednak brak takowych urozmaiceń nie wpływa znacząco na rozgrywkę. Można skupić się na fabule.

Mimo realistycznego podejścia do sprawy, Nethergate: Resurrection nadal oferuje możliwość rzucania czarów. Aby je poznać, należy, poza posiadaniem odpowiednim poziomem wiedzy, mieć wystarczająco nabrzmiałą sakiewkę oraz coś lub kogoś, kto czaru nauczy. Później już tylko hulaj dusza, do wyczerpania zapasów many (energii). Na szczęście istnieje kilka sposobów na jej przywrócenie; począwszy od ekspresowych (napoje), przez odpoczynek do naturalnego odzyskiwania sił co kilkanaście tur. To samo dotyczy energii życiowej, czyli popularnych punktów życia. Dzięki łatwej regeneracji, cała przygoda jest niezwykle przyjemna, bo rzadko kończy się niespodziewaną śmiercią drużyny. Zresztą, od czego jest zapisywanie stanu gry - zawsze można wrócić do momentu, w którym da się coś zmienić i odwrócić los.

Jak w każdej produkcji zespołu kierowanego przez Jeffa Vogela, gracz otrzymuje potężny pakiet stworów, lokacji i przedmiotów. Podziemia pełne są śmieci i rzeczy zupełnie niepotrzebnych do gry, chociaż jednocześnie urozmaicających zabawę, bez których odwiedzane miejsca byłyby sterylne niczym izolatka w szpitalu. Nawet w sklepach kupić można rzeczy takie jak łyżka, gra planszowa czy kapusta. Część pokonanych przeciwników pozostawia po sobie ekwpiunek, który bez oporów należy ładować na plecy członków drużyny, a później sprzedać w najbliższym mieście. Taki właśnie element, zbierania porzuconych przez wroga przedmiotów, wcale nie często spotykany, bardzo podoba mi się w takich grach. Jedno, do czego mogę się przyczepić w temacie "ogromu wszystkiego" to poziom trudności. Już na samym początku do rąk kierowanych postaci trafiają przedmioty tworzące z nich prawdziwych bohaterów. Ale być może to celowe działanie autorów mające na celu przykuć graczy do komputera.

Osoby nieznające angielskiego lub znające na niskim poziomie, mogą wystraszyć się ilości tekstu. Objawia się on wszędzie - opisach miejsc, sytuacji, a szczególnie dialogach. Wiele jest rozmów "o niczym", ale przecież ma to służyć jedynie wprowadzeniu w wyimaginowany świat. Nie stosuje się tu wyszukanego słownictwa, więc przy odrobinie samozaparcia, cierpliwości i pomocy słownika można sobie poradzić. Jak wtedy wygląda sprawa klimatu? Z pewnością ze słownikiem na kolanach nie ujrzy się potwora oczami wyobraźni, ale dzięki odpowiednim dźwiękom i zrozumieniu otoczenia, jest tu lepiej niż w popularnych dla młodego pokolenia Action RPG.

Czy Nethergate: Resurrection potrafi przyciągnąć uwagę gracza. Tak. Czy jest w stanie wyciąć z życiorysu kilkanaście godzin. Zdecydowanie. Nawet kilkadziesiąt. A dodając do tego kolorową i szczegółową grafikę oraz dźwięki pasujące do rozgrywanej przygody, otrzymujemy komputerową grę RPG, w którą grzechem byłoby nie zagrać. To kolejny tytuł ze swojej kategorii, którego należy przejść. Do dzieła!