Właśnie za takie gry uwielbiam scenę niezależną. Wyobrażacie sobie, co dostarcza więcej emocji od realistycznych FPS-ów i nowoczesnych gier akcji? Siedzenie w okienku kontroli paszportowej.

Jako celnik pracujący na granicy komunistycznego państwa Arstotzka, mamy z pozoru proste zadanie: wpuszczać osoby z prawidłowymi dokumentami, a wszystkich pozostałych odprawiać z kwitkiem. I tak codziennie, przez 30 dni. Co w tym ciekawego? – zapytacie. Wszystko – odpowiem.

Proste z pozoru czynności szybko zaczynają robić się coraz bardziej skomplikowane – wszystko dzięki przerośniętej biurokracji Arstotzki. Musimy sprawdzać nie tylko paszport (rzecz oczywista), ale też – w zależności od dnia – wizy, przepustki, zezwolenia, a także przepytywać lub przeszukiwać podejrzane jednostki. Na nasze obowiązki wpływają codzienne wydarzenia, takie jak atak terrorystyczny czy news o zbiegłym przestępcy. Nagle okazuje się, że prosta robota wymaga ciągłego skupienia, dokładności i szybkości.

Zwłaszcza że dbamy nie tylko o dobro naszej ojczyzny, ale też członków rodziny. Niewielka pensja musi nam wystarczyć na wynajem mieszkania, ogrzewanie i jedzenie – w przeciwnym razie, twój syn lub żona mogą zachorować i umrzeć.

Rodzą się z tego poważne problemy egzystencjalne: czy dogadać się ze strażnikami i dostawać więcej kasy za każdego aresztowanego obywatela (literówka w dokumencie? szpieg!), czy próbować skumplować się z rebeliantami, czy za wszelką cenę zachowywać neutralność? Trudna sprawa.

Nie chcę zdradzać nic więcej, bo Papers, Please zasługuje, by doświadczyć go samemu. To naprawdę ciekawa produkcja – z pozoru nic wielkiego, lecz od kilku dni wciąż kotłuje mi się po głowie. Warto ją poznać.