Scarlet to gra-eksperyment, na dodatek stworzona w ciągu 48 godzin w ramach Indie Speed Run. Trudno ją więc sensownie ocenić. I to nie tylko ze względu na to, że samej rozgrywki jest tu na maksymalnie dziesięć minut. Pojawia się też problem natury moralnej.

W Scarlet stajemy się bowiem na chwilę (bo tylko na chwilę, prawda?) niewiernym mężem, który musi ukryć przed żoną dowody swojej nieobyczajności. Traf chciał bowiem, że urocza, choć może nazbyt gadatliwa małżonka wróciła zbyt wcześnie z konferencji, a po całym mieszkaniu wala się bielizna, w łazience radośnie błyszczą opakowania po kondomach, zaś pokój dzienny wypełnia romantyczna muzyka. Nikt nie może się dowiedzieć, że zdradzasz swoją ukochaną z inną ukochaną.

Rozgrywka prezentowana jest z perspektywy pierwszej osoby, co na pewno dodaje jej sporo emocji. Szkoda tylko, że twórcy nie mieli czasu, by dopracować swój pomysł – Scarlet przypomina raczej wczesną wersję alfa niż pełnoprawną grę. Sterowanie jak na mój gust jest zbyt czułe i nie da się go nigdzie zmodyfikować, a przedmioty, które bezsensownie zasłaniają nam trzy czwarte ekranu, chowamy na czuja, klikając gdzie się da, bo nigdy nie wiadomo, czy akurat ta szafka nie została wyposażona w magiczne moce interaktywności.

Czekam, aż ktoś weźmie ten pomysł i zamieni go w coś naprawdę fajnego – potencjał bowiem jest spory. Z chęcią zagrałbym na przykład... jako kobieta, która musi znaleźć dowody na niewierność męża. Dobrym pomysłem byłyby również losowo generowane pomieszczenia lub podobny do Thiefa system ukrywania przedmiotów przed niepożądanym wzrokiem. Albo możliwość zawołania drugiej osoby. Możliwości jest mnóstwo.

Tymczasem dostajemy ledwie szkic prawdziwej gry. Ale jeśli interesują cię takowe, łap bez obaw. Kaca moralnego mieć po tym nie będziesz.